მახსოვს,ჩემს ბავშვობაში, მოხუცები ასე გვლოცავდნენ:თეთრი თმა–წვერით დამიბერდიო.მაშინ რაღაცნაირად გულზე მხვდებოდა,ვფქირობდი,რატომ უნდა დავბერდე,სულ ახალგაზრდობა არა სჯობს–მეთქი?! მახსოვს, თუ პირველად მიხვიდოდი ოჯახში, ორ კვერცხს გამოგირბენინებდნენ, აქეთ–იქით დაგაჭერინებდნენ ხელში და ჩამოგლოცავდნენ:თეთრი თმითა და წყვილად დამიბერდიო.
 თეთრი თმით დაბერება კიდევ გასაგები იყო,მაგრამ წყვილად დაბერება რას ნიშნავდა, ვერ ვხვდებოდი და ვფიქრობდი,ეტყობა, უნდათ მათნაირად ვიყოთ ჩვენც მეთქი და ცოტა არ იყოს,მწყინდა.  მაგრამ როცა უკვე დიდმა ამ სიტყვების მნიშვნელობა გავაცნობიერე,მივხვდი,რამხელა სიბრძნე,სულგრძელობა,თაყვანისცემა და სიყვარული,შთამომავლობის გაგრძელება–გამრვალების სურვილი თუ ნატვრა იდო ამ ერთ თითქოსდა მარტივ,არაფრისმთქმელ ფრაზაში.მივხვდი,რას ნიშნავს დაბერდე წყვილად და თეთრი თმით. ახლა როცა ვუახლოვდები იმ ასაკს,როდესაც თავად მეკუთვნის, დავლოცო ჩემი შთამომავალი(არა მარტო ჩემი სისხლი და ხორცი),როცა ნელ–ნელა ვინაცვლებ წინაპართა რიგებში,უფრო ძვირფასი და სათუთი ხდება ეს დალოცვა,უფრო მეტკბილება ყველა მოხუცი და მიჩნდება სურვილი,მოვეფერო,მოვეჯიგრო. ეს ამბავიც,თეთრი თმითა და წყვილად დაბერებულმა ერთმა ტკბილმა, მხრებში მოხრილმა პაპამ გამახსენა და შთამაგონა.რომელიც ხშირად მხვდება და რომლის სახელიც კი არ ვიცი,ან რად მინდა,პაპაა და მორჩა. იგი აქვე ცხოვრობს,ერთ–ერთ სახლში, მეუღლესთან ერთად. ზოგჯერ ორივეს ერთად ვხედავ და ვაკვირდები,კაცი სულ ფუსფუსებს,რაღაცას თლის,რაღაცას,ჩორკნის,ქალი ისეთი ინტერესითა და სიყვარულით უყურებს,იტყვი, პირველდ ხედავსო. ყოველთვის ჩუმად არიან,ერთმანეთთან მოსაუბრეები არც კი მინახავს,ან რა უნდა ილაპარაკონ, ეს ხომ უკვე ის ასაკია, დუმილიც რომ მეტყველია,უხმოდ რომ უგებენ ერთმანეთს,ერთმანეთის მიხვრა–მოხვრასა და გამოხედავაში ამოიცნობენ ერთურთის ნაფიქრ– ნააზრევსა თუ სათქმელს. დარწმუნებული ვარ იმათ პატრონი და მზრუნველი არ აკლიათ,მაგრამ მაინც ირჯება პაპა,რადგან იცის,საკუთარ,,ოფლიან შაურს’’არაფერი შეედრება. გუშინ,უკვე გვიან ღამით, მე და ჩემი ქალიშვილი სახლში ვბრუნდებოდით, ერთ–ერთ მაღაზიასთან სწორედ თეთრი თმითა და წვერით,წყვილად დაბერებული ჩემი პაპა შემხვდა.რომელიც ხისგან დამზადებულ ნაკეთობებს ყიდდა.დაუძლეველი სურვილი გამიჩნდა,მივსულიყავი და ისე მიმეცა მიზერული თანხა,მივედი კიდეც, მაგრამ ფული რომ მივაწოდე და არაფერი ვიყიდე,იწყინა, ითაკილა.რამე იყიდე,შვილო,ისე ამ თანხას,ხელს როგორ მოვკიდებო,მითხრა და უკან მომაწოდა ფული.შერცხვენილმა ერთი კოხტა, პატარა ხის კოვზი შევარჩიე.დაგვლოცა,ჩემი ხნისა მოიყარეთ,პაპაო. სახლში მოსულმა კოვზის ტარზე წარწერა შევნიშნე,ორი სიტყვა ეწერა:,,გენაცვლა პაპა’’.ამ სიტყვებმა ისეთი სითბო ჩამიღვარა სულსა და გულში,ისეთი ნეტარება განმაცდვინა, გადავირიე,დავჯექი და ვიტირე. ამის შემდეგ შევხვდები თუ არა ჩემს პაპას,( და იმედი მაქვს,კიდევ ბევრჯერ შევხვდები),აუცილებლად ჩავეხუტები,მოვუყვები ჩემს განცდებზე და ვთხოვ, გამიმეოროს ჯადოსნური სიტყვები,,გენაცვალა პაპა'’. და ბოლოს,მინდა, წინა სააღდგომოდ ისე დაგლოცოთ,როგორც ბავშვობაში გვლოცავდნენ ბებო–პაპანი: ტკბილად დაბერდით, თეთრი თმა–წვერითა და წყვილად.იხარეთ და იმრავლეთ თქვენს მონაგარში,ძალა მოგცეთ მუხლსა და მკლვში. სიყვარულსა და სიყვარულით დამიბერდით,ადამიანებო ! მე თქვენ მიყვარხართ! 27.04.2019წ. |
ჩემი თაობის ბავშვებს , გვქონდა ბედნიერება , გვესწავლა ხალხური ლექსი არსენა ოძელაშვილზე ( ვიდრე ვისწავლიდით ჯავახიშვილის '' არსენა მარაბდელს ''). ისე გულიანად მაქვს ნასწავლი , დღემდე თითქმის ზეპირად ვიცი , ეს ჩემი სიბეჯითის დამსახურება იმდენად არაა , რამდენადაც ჩემი ქართულის მასწავლებლისა , ისეთი მკაცრი და მომთხოვნი იყო , გახსოვთ , ალბათ , ბრეჟნევის '' ყამირი '','' მცირე მიწა '' და '' აღორძინება '' დაგვაზეპირებინა და არსენას ლექსს '' გამოგვატოვებინებდა ''? ასე , რომ დავიწყეთ და გავიზუთხეთ , არსენაზე ფიქრით ვათენ – ვაღამებდი ( მე ასე ვიყავი , ყოველშემთხვევაში ). გავედით ბოლოში და მასწავლებელმა საშინაო დავალებად მოგვცა ამ ლექსის შინაარსი , თუმცა მე არ გამიგია , რატომ , ვერ გეტყვით , არ ვიცი . მეორე დღეს , გაკვეთილზე გამოვიჭიმე ცარიელი რვეულით . აბა , დავალება ვისა აქვსო რომ იკითხა , ცოტა არ იყოს , დამცხა , ვიცოდი , დავისჯებოდი და შეშინებულ...
Comments
Post a Comment