თუ სოფელში მივდივარ, ავტობუსით მგზავრობას, თავიც რომ მოვიკლა,ვერ ავცდები,(ზოგიერთი გამონაკლისის გარდა,მხოლოდ მაშინ, როცა საკუთარი მანქანით მიწევს მგზავრობა)ერთი დიდი ''სიამოვნებაა'', ''პაზიკით''ჩახჩახი,სოფლის ოღრო–ჩოღროებზე.ვისაც ეს არ გამოუცდია და არ უნახავს,ნუ იტყვის,სოფელი ვიციო..
რა სჯობს ავტობუსის მტვრიან,ზოგჯერ ცვრიან სკამებსაც(ეს მაშინ თუ წვიმაა და ჩამოვიდა სალონში)გაქონილ ფარდებს,უხსოვარ დროში რომ დაჰკიდეს და მზისა და ადამიანის ხელისაგან ერთიანადაა დამშვენებული.
რამდენიმე წლის წინაც,ზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, ქალაქიდან წავედი სოფელში,გადასახვევამდე კომფორტულად ვიმგზავრე,გადასახვევზე ჩამოვედი და დაველოდე უკვე სოფლის თავმომწონე ''პაზიკს''.დიდი ლოდინისა და მოთმინების ფასად,როგორც იქნა მოვიდა,მაგრამ რად გინდა?!ისე იყო'' გადაძეძგილი','ვინც ყოჩაღი იყო, გარედან ეკიდა კარის სახელურებზე.
დღესაც არ ვიცი,რა სასწაულით აღმოვჩნდი სალონში უკანა კარიდან,ეტყობა ხალხის ტალღამ შემიტანა.გონს რომ მოვედი,ფქვილის ტომრებსა და ბენზინით სავსე ბალონებს შორის ვიყავი ჩაჭეჭყილი.
ამ დროს აქ ეთიკისა და ესთეთიკის ყველა ნორმა დარღვეულია,არავის აინტერესებს,ვინ უფროსია და ვინ უმცროსი.
მივჩახჩახებდით სოფლის შარაზე გადაძახილ–გადმოძახილთან ერთად და ერთი სული მქონდა,მალე დამთავრებულიყო გზა,მაგრამ ჯერ სად იყო?! მთავარი ამბავი წინ მელოდა თურმე.ერთ–ერთ სოფელში რომ შევედით,უცებ წინა რიგებში ატყდა ჩოჩქოლი,ამას მოჰყვა ქალის კივილი,არიქა ავტობუსი ფეთქდებაო, მას აჰყვნენ დანარჩენებიც და ისეთი ღრიანცელი დაიწყო, მეორედ მოსვლა გეგონებოდათ.მძღოლმა, როგორც იქნა, გადაიყვანა მანქანა სავალი ნაწილიდან და გააჩერა.კარიც მძღოლმა გააღო თუ პანიკაში ჩავარდნილმა ხალხმა გამოგლიჯა,არ ვიცი და დაიწყო ერთმანეთზე გადასვლა–გადარბენა,რომ აფეთქებამდე როგორმე სამშივიდობოს გასულიყვნენ.
იქვე სოფლის სალაყბოზე(ბირჟაზე)ხალხს მოეყარა თავი,ეს წივილ–კივილი რომ გაიგონეს,ავტობუსისკენ გამოიქცნენ საშველად,არიქა,რა ხდება,რა გაგჭირვებიათო,მაგრამ ავტობუსიდან გიჟებივით გამოქცეულებმა დაუძახეს, თავს უშველეთ,ვფეთქდებითო და მათაც იშვირეს ფეხი და უკან გაიქცნენ თავპირისმტვრევით(''იმერული ესკიზები''მოგინილი იყო)..
ავტობუსში დავრჩით მე,მძღოლი და ჩემი ბიძაშვილი ფეხმძიმე მეუღლით...
სიმართლე გითხრათ,არც მიფიქრია, გავქცეულიყავი,ჯერ ერთი იმიტომ,რომ ისე ვიყავი ჩაჭეჭყილი,მაინც ვერ გავასწრებდი,მეორეც– აფეთქებისა იმ ავტობუსს არაფერი ეტყობოდა და მესამეც კიდევ,იმისა უფრო შემეშინდა, გადარბენის დროს არავის გადავეთელე.ამიტომ არხეინად ვიდექით ასაფეთქებლად განწირულ ''პაზიკში,'' ბენზინის ბალონებსა და ფქვილის ტომრებს შორის და ვიცინოდით გაქცეულებზე. არც პაატა განძრეულა ადგილიდან,ერაყისა და ავღანეთის შემდეგ ეს ამბავი თავშესაქცევი იყო მისთვის....
გონს მოსულმა მძღოლმა ჩაატარა ავტობუსის ძირეული კვლევა და ''დამნაშავეც''აღმოაჩინა,პანიკის მიზეზი, თურმე გაზის პატარა ბალონი იყო,რომელსაც ოდნავ მოშვებოდა თავსახური და აპარებდა გაზს.აი, სწორედ ამ შიშინა ხმამ დააწიოკა ხალხი.
მძღოლმა როგორც იქნა, მოაქუჩა მგზავრები,ისეთი სახე ჰქონდა,მივხვდი,ყველას იქ დატოვებდა,ფული რომ არ ჰქონოდა ასაკრეფი...
ხომ იცით,ზოგი ჭირი მარგებელიაო და მეც ამ ჭირში ვნახე სარგებელი.ამოვარჩიე ყველაზე კომფორტული სკამი და იქ დავსკუპდი,გვერდით კი ფეხმძიმე გოგოც მოვისვი...
ავტობუსი ისევ მალე გაივსო ხალხით.
სკამის პატრონმაც მომაკითხა და მორიდებით მითხრა,ეგ სკამი ქალბატონო,ჩემიაო,გამეცინა და ვუთხარი,თქვენი იყო,ახლა ჩემია,თქვენ რომ თავს უშველეთ და ეს სკამი მიატოვეთ,მე ვიცავდი სიცოცხლის ფასად –მეთქი,ხმა აღარ ამოუღია,ან იმიტომ რომ ჯერ ისევ შეშინებული იყო,ან მასაც ჰქონდა იუმორის გრძნობა..
პ.ს.ამ ტიპის ავტობუსის უპირატესობა სხვა ავტობუსებთან შედარებით იცით რა არის?ზომა არა აქვს(ურაზმეროა)ხალხის მატებასთან ერთად იწელება და იწელებააა...
ვ.სებისკვერაძე.
12.08.2014წ.
Comments
Post a Comment