ქარხნის დირექტორი და მე.

ხომ გახსოვთ,ჩემს სოფელზე რომ გიყვებოდით,დიდი ქარხანა იყო და დოლომიტის ქვით რუსთავის მეტალურგიულ ქარხანას ამარაგებდა–მეთქი,ისიც ხომ გახსოვთ,რა დავმართე ქარხნის მთავარ ინჟინერს,(ჩემდაუნებურად) ახლა გიამბობთ,რა დავმართე ქარხნის დირექტორს(ვერც ის გადაურჩა ჩემს მსახვრალ ხელს)ისე,ახლა რომ ვფიქრობ, მიკვირს,რაღა თანამდებობის პირებს ვერჩოდი?!მაგრამ,რა ვქნა,ეგენი ცხოვრობდნენ ჩემს სიახლოვეს და მათზე მიმიწვდებოდა ხელიც.
მთავარი ინჟინერი ხომ ჩვენთან ცხოვრობდა მდგმურად,ქარხნის დირექტორი,დავით ბახტაძე,გვერდით მდგომ ბინაში ცხოვრობდა, ჩვენი სამზარეულოს ფანჯრიდან მშვენივრად ჩანდა მისი სამუშაო ოთახი.მგონი რუსთავიდან იყო.
ისიც არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო,ახლაც თვალწინ მიდგას,იქნებოდა ას კილოგრამზე მეტი,დინჯი,მშვიდი,როცა დამინახავდა,ფართედ,გულიანად გამიღიმებდა,დამიძახებდა და შოკოლადს მჩუქნიდა,(განა უბრალო კანფეტს),უფრო ,,პლიტკები’’უყვარდა და სულ ჰქონდა გამოულევლად. ერთი სიტყვით,გათამამებული ვყავდი, მანებივრებდა.
ერთ დღეს ბებომ და პაპამ დამსაჯეს(რა დავაშავე ისიც მახსოვს,ახალთახალი მაგიდის გადასაფარებელი,რომელსაც უშველებელი ვაშლები ეხატა,ნაკუწებად ვაქციე,რადგან მეგონა,ჩემი მოკლე ჭკუით,რა თქმა უნდა,თუ ამოვჭრიდი,ნამდვილ ვაშლად იქცეოდა,ბებომ სწორედ მაშინ შემომისწრო,მორიგ ამოჭრილ ვაშლს რომ ვღეჭავდი,მის ყვირილზე პაპაც შემოვიდა და კაცი გადაირია,ამას რას აკეთებ,შვილო,ვაშლი თუ გინდა,სარდაფი სავსეაო,მაგრამ მე ის ვაშლები უფრო მომწონდა და რა მექნა?ჰოდა,დავისაჯე) სასჯელად შემიფარდეს,მთელი საღამო ვმჯდარიყავი სახლში და არავითარ შემთხვევაში არ ჩავსულიყავი ეზოში სათამაშოდ,ბევრი ვაფხანკალე ფეხები,ვასარსალე ხელები,მაგრამ თქვეს და მორჩა,თვითონ წავიდნე,მე კი მარტო დამტოვეს.
ასე მარტო,მოწყენილი ხან ერთ ფანჯარას მივაწყდები და ხანაც მეორეს,დავბორიალებ ოთახიდან ოთახში,ბოლოს სამზარეულოს ფანჯარასაც მივადექი და რას ვხედავ, მეზობელ ბინაში,ბატონ დავითს აუნთია,,ღამის ლამპა’’,ზის მაგიდასთან თავის სამუშაო ოთახში და გამალებით რაღაცას წერს(ახალი შებინდებული იყო).მომენტალურად ამიცეკვდნენ ჭინკები გარშემო,ბევრი არ მიფიქრია,ფეხაკრეფით გამოვიპარე სახლიდან,კედელ–კედელ უკანა მხრიდან შემოვუარე ჩვენს სახლს და მივადექი დავითის ბინას,ისე შევიპარე სახლში,ისე შევედი მის ოთახში და დავადექი თავზე,ვერაფერი გაიგო,თვითონ სინათლეში იჯდა,მე სიბნელეში ვიდექი და ვერც მხედავდა.ახლოს მისულმა ხმამაღლა დავიყვირე და ისეთი ხმები გამოვეცი,ეს ამხელა კაცი სკამიანად რამდენჯერმე ახტა და დაეცა,(გეფიცებით,არ ვაზვიადებ,გულწრფელი ვარ.)
ისე შეეშინდა,კარგა ხანი დამჭირდა მის დასამშვიდებლად,ვეუბნებოდი,ნუ გეშინია დათიკო პაპა,მე ვარ,ვერიკო–მეთქი,ბოლოს მოვიდა გონს,მიცნო და იმდენი იცინა,ახლა იმისა შემეშინდა,სიცილით არ გამხდარიყო ცუდად,როცა დაწყნარდა,მუხლზე დამისვა,თავზე ხელი გადამისვა,შოკოლადის ფილაც მიბოძა და სახლამდეც მიმაცილა(ბავშვი ხარ,არ შეგეშინდესო),წარმოგიდგენიათ,ერთი საყვედურიც არ დასცდენია,(ასეთი დიდსულოვანი ადამიანები იშვიათად იბადებიან).
მიმაცილა სახლამდე და გაოგნებულ პაპა–ბებოს ჩამაბარა(გაოგნებულებს იმიტომ,რომ იმათ სახლში ვეგონე,მე კიდევ ამხელა წარმოების დირექტორი კაცი მომაცილებდა) ბატონმა დავითმა სიცილით უამბო,რაც დავმართე,გადაირია პაპა,დავითს ათასჯერ მოუბოდიშეს და გამოისტუმრეს.
მე რაა? მე ის,რომ იმდენი მომხვდა,იმ წუთას ნაჭამი შოკოლადის ფილა კი არა,წინა წლებში ნაჭამიც შხამად ამომდინდა. სწორედაც რომ ჩემზეა ანდაზა,,რაც მოგივა დავითაო,ყველა შენი თავითაო''  :) (მოგონებები ციკლიდან,,რაც ერთხელ ცხოვლად სულს დააჩნდების'' ვ.სებისკვერაძე)