ერთ დილას ბებომ,როგორც ყოველთვის,მომაწესრიგა,მასაუზმა და მეც დავეშვი ეზოში,ბავშვებთან სათამაშოდ.შევკრიბე ჩემი ჭკუისანი და გავუძეხი მდინარისაკენ.იმ დღეს ახალთახალი თეთრი წინდები მეცვა,ამიტომ დავიხადე და მდინარის ნაპირას, ერთ დიდ ქვაზე, დავალაგე ფეხსაცმელებთან ერთად.მე კი ბედნიერი სახით,ვალმოხდილი,შევჭყაპუნდი მუხლამდე წყალში.ზაფხული იყო და ''ფრონე''პატარა მოდიოდა,თუმცა დინება მაინც სწრაფი იყო და თუ მარჯვედ არ იქნებოდი,გალიპულ ქვაზე ფეხდაცურებული, შიგ მოადენდი ტყაპანს,ამიტომ განსაკუთრებით ვფრთხილობდი და რა ხდებოდა იქ ნაპირზე,რას ''განიცდიდნენ''ჩემ მიერ უპატრონოდ მიტოვებული ნივთები,არ ვიცი,ჰოდა,კარგა ხნის შემდეგ,როცა მომწყინდა,ჭყაპუნი,წივილი და კივილი(ეს თანმდევი მოვლენებია ამ პროცესის,არ შეშინდეთ)და ამოვედი ნაპირზე,აღმოვაჩინე,რომ ერთი წინდა,თავისი ნებით,სადღაც გამქრალიყო(რა ეწყინა,ვერ გეტყვით),აქეთ ვეცი,იქით ვეცი ,მაგრამ თქვენც არ მომიკვდეთ,ვერსად აღმოვაჩინე(არადა,გეფიცებით,გულმოდგინედ ვეძებე,ბავშვებიც მეხმარებოდნენ)რა მექნა? ცალი წინდით სახლში მისულს,ვიცოდი, მომხვდებოდა,(სიმართლე გითხრათ,კი ვიყავი საცემი ხუთ წუთში ერთხელ მაინც) ვიფიქრე,ვიფიქრე და ბევრიც არ მიფიქრია,დარჩენილი წინდაც მოვისროლე წყალში,თან ქვა გავახვიე შიგ,უფრო შორს რომ გადავარდნილიყო.მოვბრუნდი და აი,საოცრება,(პირველი წინდა,თვალს ნებით მიფარებულ–მიმალული) აღმოვაჩინე,გადავირიე,შევვარდი ისევ წყალში,ვეძებე ''ქვაგახვეული'' პირველი წინდა,მაგრამ ნურას უკაცრავად,რა დაგიკარგავს,რას ეძებ?! ჰოდა,უფრო გამწარებულმა,დარჩენილი წინდაც გავაყოლე უკვე ''გაქცეულს'' საიქიოში...მერე კი,''სუფთა სინდისით'',ვითომც აქ არაფერი,მივედი სახლში(არ ვიმჩნევდი,მაგრამ გული აჩქარებული მქონდა,სიცელქით თუ დიდი ტყუილი რომ მქონდა სათქმელი,მის გამო,ვერ გეტყვით,ალბათ,ერთიც და მეორეც)..რა თქმა უნდა,ბებომ მაშინვე შეამჩნია წინდები რომ აღარ მეცვა და შეიცხადა თავისებურად(არ გეგონოთ,იკივლებდა,იწივლებდა,დაგწყევლიდა ან რამეს იზამდა ისეთს)წყნარად,შეწუხებული სახით მკითხა,თან იქვე ჩამოჯდა (უფრო მყარად რომ ყოფილიყო,რადგან ჩემგან მიჩვეული იყო ფათერაკებს) და მკითხა:შვილო,რა უყავი წინდები,დილას რომ ჩაგაცვიო.მე, რაც შეიძლებოდა,გავიოცე,რა წინდები,რის წინდები,არაფერი ჩაგიცმევია დილას,ეტყობა დაგავიწყდა,მე რა ვიცი მეთქი.დიდხანს მეხვეწა,სიმართლე მითხარი,არაფერს გეტყვიო,ვერ გამტეხა(არ იყო ადვილი) და დაიწყო ტირილი,რატომ იცით? ეჭვი შეეპარა თავის ჯანმრთელობაში,იფიქრა,მართლა არ ჩამიცმევია და მომეჩვენაო.შემეცოდა ატირებული ბებო(განა მართლა ქვის გული მქონდა) და გამოვუტყდი,ვუამბე,რაც მოხდა.ახლა,თქვენ როგორ გგონიათ,დამსაჯა? არააა,პირიქით,უფრო გულამოსკვნილი ატირდა,ვაიმე, შვილო,როგორ გიწვალია,იმ წინდების გულისთვისო...ღმერთო,გამინათლე მისი ლამაზი სული,ნეტა იცოდეთ,როგორ მენატრება.
ჩემი თაობის ბავშვებს , გვქონდა ბედნიერება , გვესწავლა ხალხური ლექსი არსენა ოძელაშვილზე ( ვიდრე ვისწავლიდით ჯავახიშვილის '' არსენა მარაბდელს ''). ისე გულიანად მაქვს ნასწავლი , დღემდე თითქმის ზეპირად ვიცი , ეს ჩემი სიბეჯითის დამსახურება იმდენად არაა , რამდენადაც ჩემი ქართულის მასწავლებლისა , ისეთი მკაცრი და მომთხოვნი იყო , გახსოვთ , ალბათ , ბრეჟნევის '' ყამირი '','' მცირე მიწა '' და '' აღორძინება '' დაგვაზეპირებინა და არსენას ლექსს '' გამოგვატოვებინებდა ''? ასე , რომ დავიწყეთ და გავიზუთხეთ , არსენაზე ფიქრით ვათენ – ვაღამებდი ( მე ასე ვიყავი , ყოველშემთხვევაში ). გავედით ბოლოში და მასწავლებელმა საშინაო დავალებად მოგვცა ამ ლექსის შინაარსი , თუმცა მე არ გამიგია , რატომ , ვერ გეტყვით , არ ვიცი . მეორე დღეს , გაკვეთილზე გამოვიჭიმე ცარიელი რვეულით . აბა , დავალება ვისა აქვსო რომ იკითხა , ცოტა არ იყოს , დამცხა , ვიცოდი , დავისჯებოდი და შეშინებულ...
Comments
Post a Comment