სიყვარულის მასწავლებელი.

ჩემს მეხუთე კლასელ რეზიკოს,მეოთხე კლასელი მარიამი შეუყვარდა,ყოველ შემთხვევაში,როცა გამენდო,ასე მითხა და უფლება არ მქონდა,მის ნათქვამში ეჭვი შემპარვოდა,ისეთი ალალი,სუფთა თვალებით მიყურებდა.მარიამმა ეს ამბავი არ იცოდა,ან იცოდა,მაგრამ არ იმჩნევდა.. ერთ დილით,სკოლაში მისულს,რეზიკო შემეგება,ხელში გადაკეცილი რვეულის ფურცელი ეჭირა, რომელიც ჩუმად მომაჩეჩა და იდუმალი ხმით მთხოვა,წამეკითხა... სასიყვარულო ბარათი იყო,როგორც ფურცლის გადაშლამდეც ვვარაუდობდი,მარიამს სიყვარულში უტყდებოდა,ეფიცებოდა და მისგანაც მოელოდა პასუხს.ბევრი არ მიფიქრია,გრამატიკული შეცდომები შევუსწორე,აზრიც უფრო მეტად დავხვეწე და დავუბრუნე, ვთხოვე,გადაეწერა ლამაზად და ისე გადაეცა მარიამისთვის,შემდეგ კი მშვიდად დალოდებოდა პასუხს,ხოლო გოგოს პასუხის შემდეგ,გადაეწყვიტა,როგორ მოქცეულიყო.შუადღისკენ რეზიკომ მახარა ,რომ წერილი ადრესატთან იყო.ვატყობდი,განიცდიდა,შინაგანი ფორიაქი ჰქონდა,როგორც შემეძლო,დავამშვიდე და გავუშვი სახლში. მეორე დღეს რეზიკოს კლასში გაკვეთილზე შესულს,ისეთი სურათი დამხვდა,შევცბუნდი,მარიამის მასწავლებელი,(მოგეხსენებათ დაწყებით კლასებში ძირითად საგნებს ერთი მასწავლებელი ასწავლის,რომელიც,ამავე დროს,დამრიგებელიცაა) ხელში ჩავარდნოდა წერილი,რეზიკოს ლანძღავდა და თან ყურებს უგრეხდა,უყვიროდა ,როგორ გაბედე,მისი შეყვარება და წერილის მიწერაო.რეზიკო ტიროდა,რა უნდა ეთქვა.სწრაფად გავერკვიე საქმის ვითარებაში,ან რა გარკვევა მინდოდა,ხელი გავაშვებინე ბავშვისთვის,გამოვიყვანე კლასიდან და ვკითხე,ასე რამ გადაგრია,რომ ხელით შეეხე–მეთქი,დამიწყო ახსნა,რომ გოგოს ოჯახი სჯობდა ბიჭისას და ვინ მისცემდა მარიამის შეყვარების უფლებას.ბევრი ვუხსენი და ვუმტკიცე მაგრამ ამაოდ,ბოლოს ვუთხარი,რომ ვიცოდი წერილის შესახებ,ის კი არა და მე ჩავუსწორე–მეთქი.გაშრა,ხმა ვეღარ ამოიღო,შებრუნდა და წავიდა. გაკვეთილზე დავბრუნდი და რეზიკო დავაწყნარე,რომელიც ისევ იცრემლებოდა,ალბათ,უფრო და სირცხვილისგან,ვიდრე ტკივილისგან. გაკვეთილიდან გამოსულს დორექტორმა კაბინეტში მიხმო და მთელი სერიოზულობით მკითხა,მართლა მე დავაწერინე წერილი თუ არა,რა თქმა უნდა, ,,ვაღიარე დანაშაული’’,დირექტორმა დამმოძღვრა,ამიხსნა,რომ ჩემი მოვალეობა იყო,ბავშვებისთვის ქართული მესწავლებინა და არა სასიყვარულო ბარათების კორექტირება–რედაქტირება.წყნარად ვუსმენდი, როცა დაამთავრა და გაჩუმდა,უხომდ გამოვედი კაბინეტიდან,შევედი სამასწავლებლოში,ავიღე მეხუთე კლასის ქართული ენისა და ლიტერატურის წიგნი,შევუტანე,გადავუშალე მესამე გვერდზე და ხმამაღლა წავუკითხე ამონარიდი მათეს სახარებიდან,’’სიყვარული მარადიულია,სიყვარული არასოდეს კვდება’’,მერე ვაჟა–ფშაველას კლდის ნათქვამი,,,გიყვარდეთ, კაცნო,ერთმანეთი’’.ბოლოს კი ვუთხარი,რა ვქნა ქალბატონო–დირექტორო,ვასწავლო ბავშვებს სიყვარული,ჩემი პირდაპირი მოვალეობაა,რომელსაც გვერდს ვერ ავუვლი–მეთქი. არ ვიცი,დამიჯერა თუ არა,ხელი კი ჩაიქნია,გაიცინა და მითხრა,წადი,შენ აღარაფერი გეშველებაო. P.S. ახლა ისინი უკვე დიდები არიან,რეზიკოს თავისი გზა აქვს მოძებნილი და იმ გზაზე მიდის,მარიამს კი–თავისი.არ ვიცი,დღემდე იმ სიყვარულისა შერჩა თუ არა რამე,მაგრამ,ვგონებ, სადღაც გულის კუნჭულში კიდეც ეყვარება და ეს ამბავიც ემახსოვრება. ორგზის პოსკრიპტუმ: ეს ამბავი იმიტომ არ დამიწერია,ვიღაცამ თავის ქებაში ჩამომართვას,მეც ბევრი მეშლება,როგორც ადამიანს და როგორც მასწავლებელს,ვერ გეტყვით,შეიძლება,მაშინაც შევცდი და არ უნდა ,,დავხმარებოდი’’ რეზიკოს,მაგრამ,რა ვქნა,დღემდე ვგიჟდები სიყვარულზე(თვით ცნებაზე) და შეყვარებულ ადამიანებზე,ვგიჟდები სიყვარულით ანთებულ თვალებზე და ჩუმ ,სიყვარულით სავსე იდუმალ გამოხედვაზე,ასაკს მნიშვნელობა არა აქვს,სიყვარულმა ხომ ასაკი არ იცის,,,დაუნდობელია’’,ისე მოვა და ჩაგისახლდება,არაფერს გკითხავს. პოსკრიპტუმის მაგიერ: მავანი ამბობს,სიყვარული პათოლოგიური გამოვლინების ერთ–ერთი სახეობააო.ნეტა ყველა,ამ დედამიწის ზურგზე, სიყვარულით იყოს ავად და სიძულვილს ადგილი არ ჰქონდეს.რადგან უსიყვარულობა და სიძულვილი უფრო დიდი და საშიში პათოლოგია მგონია.ასე,რომ შეიყვარეთ და დაავადდით,შეაყვარეთ და დააავადეთ.მერე ნამდვილად გვეშველება.(თქვენი ვერიკო სებისკვერაძე)