ავტობუსი-საგიჟეთი

ჩემი სოფლიდან პირდაპირი მარშრუტით ავტობუსი დადიოდა რუსთავში.მძღოლიც ჩვენებური კაცი იყო,ყოველ დილით გავიდოდა სოფლიდან და საღამოს ისევ ბრუნდებოდა უკან.ბევრი ჩვენებური ცხოვრობს რუსთავსა თუ თბილისში ასე,რომ მგზავრები არასოდეს აკლდა.შაბათ–კვირასა და დღესასწაულებში ხომ გადაჭედილი იყო ტრანსპორტი. ეს ამბავიც დღესასწაულის წინა დღეს მოხდა.ჩვენთან 21 სექტემბერს ღვთისმშობლობას ზეიმობენ და წინა დღესაც ამ დღეობის დასწრების მსურველებმა რუსთავშივე შეავსეს ავტობუსი,დიდუბეში მე და კიდევ რამდენიმე ადამიანი შევუერთდით და გავუდექით გზას.გარემო მშობლიური იყო,ყველა ერთმანეთს იცნობდა და მიდიოდა გადაძახილ–გადმოძახილი,წარსულის გახსენება,ხუმრობა და სიცილ–კისკისი.ცოტა მოგვიანებით შევამჩნიე,ჩემს გადასწვრივ,მეზობელი სოფლის სკოლის დირექტორის გვერდით მჯდომი უცხო კაცი,რომელიც გაფაციცებით გვიგდებდა ყურს და გვადევნებდა თვალს.სახეზე ეწერა,ეს სად მოვხვდი,სად შეიყარა ერთად ამდენი ერთნაირიო.დირექტორი,რომლის გვერდითაც იჯდა,ფრიად სერიოზული სახით კითხულობდა გაზეთს და არ ერეოდა ჩვენს საუბარში,შევატყე,ეს უცნობი,მასზე იყო მინდობილი,ფიქრობდა,ამდენ გადარეულში ეს ერთია ნორმალურიო(დირექტორს დირექტორულად ეჭირა თავი,ეცვა კოსტიუმი,თეთრი პერანგი და ზედაც ეკეთა ჰალსტუხი, ყელში ბოლომდე წაჭერილი).ჩემს გვერდით ჩვენი სოფლელი ახლაგაზრდა კაცი იჯდა,რომელმაც შემომჩივლა,ტუჩები მაქვს დამსკდარი და ''მაზი''ხომ არაფერი გექნებაო,ვუთხარი,პომადა მაქვს,მხოლოდ წითელი და შენ არ გამოგადგება–მეთქი.არა უშავსო,მითხრა,სულ შინაურები ვართ და ვინ დამძრახავსო.რაღას ვიზამდი, მივეცი პომადა, სარკესთან ერთად, და კარგად სქლად დაიდო ტუჩებზე ეს წითლად მოკვასკვასე პომადა.გადავხედე იმ უცნობ კაცს,რომელსაც კიდევ უფრო დაეჭყიტა თვალები და დაძაბულიყო,წითელპომადიანი კაცის დანახვაზე.ჰოო,მართლა,ავტობუსში,ბოლო სკამზე,კიდევ ერთი კაცი იჯდა,რომელიც ადრე ბიზნესმენობდა,დააყაჩაღეს და ისე სცემეს,რაღაც დაუზიანდა თავში და გაგიჟდა,თუმცა როცა ჩუმად იყო,ამას ადვილად ვერ შეატყობდი,ხოლო როცა დაილაპარაკებდა,მერე იყო საშინელება,ყვირილი იცოდა(იცოდა,რა,ახლაც ცოცხალია),თუ არ იცნობდი და არ ელოდი,შიშისაგან შეიძლება გული გაგხეთქოდა,ჩვენ ყველამ ვიცოდით მისი ამბავი და არ ვაქცევდით ყურადღებას,მაგრამ წარმოიდგინეთ ის უცხო კაცი,რომელმაც არაფერი იცოდა ამის შესახებ,ჰოდა,უცებ რომ დასჭყივლა მალხაზმა:დაგხოცავთ,თქვენი დედა,თქვენი მამა,ასე გიზამთ და ისეო,გაფითრდა,ის საცოდავი, ჩვენთან შემთხვევით მოხვედრილი უცნობი და გვერდით მჯდომ დირექტორს ჰკითხა აკანკალებულმა,რა ხდებაო,მანაც ისე,რომ არც აუწევია თავი გაზეთიდან,უპასუხა:ნუ გეშინია,ჩვენებური გიჟია და ასე იცისო.უცნობის სახეს რომ დავაკვირდი,მივხვდი, ყველას გიჟად გვთვლიდა,დირექტორის გარდა და გადაწყვიტა,მას გამოლაპარაკებოდა,ჰკითხა,რომელი საათიაო,დირექტორმა(ერთადერთმა ნორმალურმა,იმ საგიჟეთში) დახედა საათს და უპასუხა:რა ვიცი,რომელი საათია,ეს ოხერი,ხან წინ გარბის,ხან უკან რჩებაო,მერე უფრო დააშტერდა საათს და გაოცებულმა იკითხა:ეს პატარა ისარი სადღა ჯანდაბაში წავიდაო და თითით დაიწყო საათის მინაზე კაკუნი.გადაირია ჩვენი უცნობი,ვაიმე,ესეც ვერ ყოფილა საღადო და უკვე დაფეთებული, იმასღა ფიქრობდა,მალე მისულიყო დანიშნულების ადგილზე,მაგრამ არ დასცალდა საცოდავს,ამ ჩვენმა მახომ ერთიც დაიძახა:დაგხოცავთ,თქვენი დედა,ჩამოდით ძირს,ვისაც ''ბასანოშკები''გაცვიათ, უნდა დაგხვრიტოთო.უცნობმა ერთი კი დაიხედა ფეხებზე,საცოდავს მართლა ''ბასანოშკები''სცმია და იფიქრა,მოვიდა ჩემი აღსასრულიცო და იღრიალა განწირული ხმით:გააჩერეთ ავტობუსიო.თუმცა გაჩერებასაც აღარ დაელოდა,ჯერ კიდევ მიმავალი ავტობუსიდან გადახტა,გაიქცა და თან უკან იხედებოდა,ხომ არ მომდევენო.დღემდე არ ვიცი,ვინ იყო,ან სად მიდიოდა,ის კი ვიცი,იმ ადგილზე რომ არ უნდა ჩასულიყო,რადგან ყრუ,დაუსახლებელი ადგილი იყო და თანაც ღამდებოდა.ჩვენ კი მივედით მშვიდობით სახლებში,მაგრამ ჩვენი მალხაზიც ჩაგვიხტა ავტობუსიდან სამი სოფლის აქეთ,მოეჩვენა,რომ ნელა მიდიოდა ავტობუსი და გამოგვიცხადა,მე მეჩქარება და ფეხით უნდა წავიდეო.იმ კაცისა არა ვიცი,რა,მალხაზი კი ნამდვილად მოვიდა დანიშნულების ადგილზე,რადგან დღემდე იქაა და ''აბირჟავებს'' მუხებში... 23.05.2015