Skip to main content

,,მაკდონალდსის მზესაო,გაშიმშილებს ბევრსაო’’ :)


გინდა გოიმი დამიძახეთ, გინდა–სოფლელი,გამოუსვლელი,ტეტია,არ მაინტერესებს,მაინც მოვყვები,რადგან მარტო ჩემთვის მენანება 
გუშინ პირველად ვიყავი ,,მაკდონალდსში’’(მგონი სახელწოდება სწორად დავწერე  )ჰოდა,ისე მომეწონა,ადგილობრივ მთავრობას უნდა ვთხოვო,ერთი–ორი ცალი აქაც გაგვიხსნას, უიმისოდ რაღა მაცოცხლებს,ოღონდ მაკდონალდსის მაგივრად,მეტი ეფექტისთვის, უნდა დავარქვა,,გორდონალდსი’’.
ხანგრძლივი ფინალური კონკურსის დამთავრების შემდეგ,(დილის 10 საათიდან თითქმის 5 საათამდე გრძელდებოდა)გალასლასებულმა მშივრებმა გადავწყვიტეთ, სადმე გვესადილა,მე ლაღიძეში მინდოდა შესვლა,მაგრამ ერთმა კოლეგამ დაიჩემა, გინდა თუ არა,,მაკდონალდსში’’წავიდეთ,ბავშვებს ასე უნდათო(არადა,როგორც მერე მივხვდი, თვითონ უფრო უნდოდა  ).სხვა რა გზა გვქონდა,შევუყევით გზას თავისუფლების მოედნიდან რუსთაველისაკენ.ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა,მივადექით ამ დალოცვილ შენობასა. 
შევედით და დაიწყო... 
უნდა ვთქვა,რომ აქ ჩემი დისშვილები მუშაობენ უკვე წლებია,ვიდრე მივდიოდი,ვფიქრობდი,რომელიმეს ვნახავდი და მიმიხაროდა.  მოვათვალიერე იქაურობა,მაგრამ არცერთი დამხვდა და ცოტა არ იყოს შევწუხდი,რადგან,როგორც უკვე გითხარით, პირველად ვიყავი და ელვაში მოყოლილი თხასავით ვაცეცებდი თვალებს.  ჯერ იყო და ადგილი ვერ ვიპოვეთ,სადაც შეიძლებოდა,დავმსხდარიყავით.დაბლიდან აგვგზავნეს მაღლა,მეორე სართულზე,საჭმლის აღებაზე არც გვიფიქრია,თუ ადგილს ვერ ვიპოვიდით,ხონჩებით ხელში ხომ ვერ ვიდგებოდით.
ავედით და ერთი ბიჭი,მომსახურე პერსონალიდან,შემომეგება,მომესალმა,გამიღიმა,თურმე წესი ყოფილა ასეთი,მე გაჭირვებულმა კი ვიფიქრე, უეჭველი მიცნობს(ხო,მართლა,ჩემი დისშვილების მეგობრები მიცნობენ)იცის,რომ მათი დეიდა ვარ მეთქი და ისე გამიხარდა,გავიწიე საკოცნელად,მაგრამ რომ გაეყინა სახე, მივხვდი,ღიმილი მისი პროფესიული მოვალეობა იყო და შევჩერდი. 
ვიბოდიალე და ადგილი რომ ვერ ვნახე, დავბრუნდი პირველ სართულზე და მკაცრად გადავწყვიტე,ჯერ საჭმელი ამეღო,მერე მეპოვა დასაჯდომი ადგილი.(დანარჩენებიდან ზოგი დარბოდა,ზოგი რიგში იდგა და ზოგი იჯდა).დავდექი რიგში,აზრზე არა ვარ,რა მინდა,რა ვიყიდო, ვაკვირდები ჩემ წინ მდგომებს და რასაც ყიდულობენ,ისეთი სახელები ჰქვია,ვერ ვიმახსოვრებ და რა შევუკვეთო?!დავიწყე თვალიერება და მაღლა დავინახე სხვადასხვა წარწერა,ვაიმე,რა ეწერა ახლაც არ ვიცი,ვერცერთი ვიცანი,ერთადერთი რაც მეცნო იყო,,ჰამბურგერი’’ და შვებით ამოვისუნთქე.  ჰამბურგერი სხვა დროსაც მიჭამია და ყოველთვის მრჩებოდა,ვერ ვერეოდი,იმხელა იყო. ჰოდა,გადავწყვიტე ამეღო ერთი ჰამბურგერი და მეწილადებინა სხვისთვისაც.რამდენი მოგართვათო,რომ მკითხა გამყიდველმა და ვუთხარი ერთი–მეთქი,ცოტა არ იყოს გაუკვირდა,ნაყინიც დავიმატე და ჩემი ხონჩით მივადექი დიდ მაგიდას,სადაც ამასობაში გათავისუფლებულიყო ადგილი,(სკამები რომ ააქვს ბზრიალა, ხომ იცით,აი,ეგეთი  ) გაჭირვებით შევსკუპდი სკამზე და ის იყო,გავიმართე,რომ რაღაც მეცა ფეხებში და ძლივს შევიკავე თავი, ყირამალა არ გადმოვვარდნილიყავი, ვხედავ,ორი პატარა ბავშვია,რომლებიც მაგიდის ქვეშ გორაობენ (მშობლები იქით სხედან და ჭორაობენ).  აღარ მიმიქცევია მათთვის ყურადღება,აღარ მქონდა მათი დარდი,რადგან იმის ინტერესი მკლავდა,რაც ხონჩაზე იდო,ჰამბურგერი ერქვა და ისე პატარა იყო,ეჭვი მღრნიდა,გამყიდველს ხომ არაფერ შეეშალა მეთქი  (ხომ გითხარით,სხვა დროს,სხვაგან, იმხელები იყო,ყოველთვის ვტოვებდი) გავხსენი დიდი რუდუნებით და ვაი შენს დღეს,თავო ჩემო,ტირილი მომინდა,ერთ ლუკმად შეიჭმებოდა,ისეთი პატარა იყო და მერე რაღა უნდა მექნა(სხვისთვის გაყოფაზე ფიქრიც აღარ მქონია).ვიდრე ჭამას დავიწყებდი,დამაინტერესდა ამ, ეგრეთწოდებული, ჰამბურგერის შუაში რა იდო და გადავხსენი,რაღაც ნამდვილად იყო,მაგრამ გემოს გასინჯვა ვერ მოვასწარი,რადგან გადამივარდა და პირდაპირ მაგიდის ქვეშ გადინა ბარტყანი,იქ მოგორიალე ერთ–ერთმა ბავშვმა კი დასტაცა ხელი და გადასანსლა,შიშით გავიხედე დედებისკენ,მაგრამ არაფერი დაუნახავთ.  იძულებული გავხდი,მარტო ის ორი ლუკმა პური მეჭამა,რომელმაც უფრო მეტად ამიწრიალა კუჭი.ამასობაში ერთმა კოლეგამ ,,მომაგნო’’და მაუწყა,რომ აქ არაფრის მყიდველი და შემჭმელი არ იყო,რადგან არ მოეწონა გარემო, სამაგიეროდ მეორე კოლეგა იყო ფრიად ბედნიერი და ამაყი,რაღაც სახელებს იძახდა,ესა ვჭამე და ისაო,მარტო სიტყვა ,,სოუსი’’ დავიმახსოვრე 
პ.ს.ბოლოს ისევ იმერულმა ხაჭაპურმა გადაგვარჩინა და დაგვაბრუნა რეალობაში, ოღონდ მაკდონალდსის გარეთ😍😍
03.03.2019წ.

Comments

Popular posts from this blog

ლექსი არსენა ოძელაშვილისა.

ჩემი თაობის ბავშვებს , გვქონდა ბედნიერება , გვესწავლა ხალხური ლექსი არსენა ოძელაშვილზე ( ვიდრე ვისწავლიდით ჯავახიშვილის '' არსენა მარაბდელს ''). ისე გულიანად მაქვს ნასწავლი , დღემდე თითქმის ზეპირად ვიცი , ეს ჩემი სიბეჯითის დამსახურება იმდენად არაა , რამდენადაც ჩემი ქართულის მასწავლებლისა , ისეთი მკაცრი და მომთხოვნი იყო , გახსოვთ , ალბათ , ბრეჟნევის '' ყამირი '','' მცირე მიწა '' და '' აღორძინება '' დაგვაზეპირებინა და არსენას ლექსს '' გამოგვატოვებინებდა ''? ასე , რომ დავიწყეთ და გავიზუთხეთ , არსენაზე ფიქრით ვათენ – ვაღამებდი ( მე ასე ვიყავი , ყოველშემთხვევაში ). გავედით ბოლოში და მასწავლებელმა საშინაო დავალებად მოგვცა ამ ლექსის შინაარსი , თუმცა მე არ გამიგია , რატომ , ვერ გეტყვით , არ ვიცი . მეორე დღეს , გაკვეთილზე გამოვიჭიმე ცარიელი რვეულით . აბა , დავალება ვისა აქვსო რომ იკითხა , ცოტა არ იყოს , დამცხა , ვიცოდი , დავისჯებოდი და შეშინებულ...
  ...გამომძიებელმა ისეთი თვალით შეხედა,მიხვდა, ლაპარაკს აზრი აღარ ჰქონდა...რომ შვილი,პატარა გოგონა,მარტო ჰყავდა დატოვებული სახლში,გარედან გადაკეტილი კარით,რომ ღამდებოდა და ბავშვს შეეშინდებოდა,რომ არავინ იყო ბავშვის პატრონი...თავის მართლება არც უცდია,პროკურორის სანქციას წინ ვეღარავინ აღუდგებოდა...ერთი ზარის უფლება მხოლოდ,ვისთან? ძმასთან,მაშინვე ის ამოუტივტივდა გონებაში მხსნელად,არა,კი არ ამოუტივტივდა,სულ ახსოვდა...მერე,ბევრი რამ ამოუვარდა მეხსიერებიდან,ვინ შედიოდა,ვინ გადიოდა,ვინ რას ამბობდა,აღარ ახსოვს,ყველაფერს ხედავდა,ოღონდ სადღაც სხვა განზომილებაში,აღქმის გარეშე...მხოლოდ გამომძიებლის და გუშაგის საუბარმა გამოაფხიზლა–:ხელბორკილი დავადოთ თუ არაა საჭირო?!–არ გინდა,იყოს ასე...მერე სთხოვეს,გაჰყოლოდა,გაჰყვა,თავჩაქინდრული,გაფითრებული,დამცირებული,მაგრამ ამავე დროს,ამაყიც,რადგან ღმერთთან მართალი იყო და მთავარიც მისთვის ეს იყო...ძნელია აღქმა იმისა,როგორ შეიძლება ერთდროულად ამაყიც იყო და დამცირებულიც,მაგრამ ეს ასე იყო...მერე იყო სინასწარი დაკავების საკანი და დაკითხვები...შეკითხვები...უპასუ...
და რადგან ასეთი ''ხელშესახებია''ბავშვობა ჩემთვის და, დარწმუნებული ვარ,არა მარტო ჩემთვის,ვაგრძელებ ციკლს სერიიდან''რაც ერთხელ ცხოვლად სულს დააჩნდების''...ცოდვა გამხელილი ჯობია და(რომც დავმალო,მაინც მიხვდებით) გეტყვით,რომ საკმაოდ ''ფოცანგარა''ბავშვი ვიყავი და ახლა მოგიყვებით,იმ ''ფათერაკებიდან ერთ–ერთს,რომელმაც ჩენი ქარხნის(სოფელში უშველებელი დოლომიტის გადასამუშავებელი ქარხანა იყო) დირექტორი ლამის შეიწირა..ერთ დღეს,დავისაჯე,რაზე,აღარ მახსოვს და სასჯელის ''უმაღლეს''ზომად მომისაჯეს სახლში ჯდომა(ამაზე დიდი ტრაგედია რა იქნებოდა ჩემთვის)... საღამოა,მშვიდი(როგორც იტყოდა გრანელი:''ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი''),გარეთ ჟრიამული გაუდით ბავშვებს და არა მატო მათ,უფროსებიც ქალიან–კაციანად გარეთ არიან გაკრეფილნი,დგანან ლაყბობენ სალაყბოზე,ელაყბებათ და რა ქნან?! მე კი დასჯილ–მისჯილი,ხან ერთი ოთახის ფანჯრიდან გავცქერი არემარეს,ხან მეორედან..ჰოდა,ამ ბოდიალში მივადექი სამზარეულოს ფანჯარას და დავინახე,მოპირდ...