ჩემი ბავშვობის ერთი ნაკუწი ამბავი.

ჩემი ბავშვობა ფერადი იყო,ცისარტყელასავით, სრულყოფილი ყველა ფერით და ყველაფრით,ისეთი ფერადი,რომ მისი ნოსტალგია მკლავს დღემდე და ასე იქნება,ალბათ,ვიდრე ვარ ცოცხალი...ვიცი,ვერაფერს გავაწყობთ დროსთან და წლებთან, ამიტომაც ვეგუებით განაჩენივით ყველაფერს,თუმცა ვერ ვივიწყებთ .ვისაც უნდა ვკითხო,ყველა იტყვის,რომ ბავშვობის წლები ყველაზე ღირშესანიშნავი და დასამახსოვრებელია,რადგან ხარ უდარდელი,ლაღი,გვერდით გყავს შენთვის ძვირფასი ადამიანები და არ გისკდება თავი იმაზე ფიქრით,რა ანდა როგორ .საბავშვო ბაღის წლებიდან სულით ულამაზესი ადამიანები მომდევენ,ჩემი პედაგოგებისა თუ მეგობრების სახით .თუმცა თავი მიკვდებოდა იქ წასასვლელად,რადგან ყოველდღიური რეჟიმი მაგიჟებდა:ადექი,დაჯექი,ჭამე,თქვი, გაიხადე,დაიძინე,ჩაიცვი,არ წაართვა,არ ჩაარტყა,იმღერე,იცეკვე. როცა ამ დროს შემეძლო,ქარივით ლაღსა და თავისუფალს, მერბინა აღმა –დაღმა,მებანავა მდინარეზე,შურდულით,რომელშიც კენჭების მაგივრად მეზობლის ალუბლისა თუ შინდის კერკს ვდებდი, ან ცოცხალ ხილს.(გააჩნდა სეზონს) გამიზნულად თუ უნებურად ჩამემსხვრია მინები. მახსოვს,როგორ ვტიროდი ყოველ დილით ბაღში წაყვანის გამო,როგორ მიყოლიებდა ბებო და რამდენი ძალისხმევა სჭირდებოდა ჩემს დასათანხმებლად,ათას რამეს მპირდებოდა,რომლის ნახევარი მაინც უნდა შეესრულებინა,რომ მეორე დღეს ისევ წავყოლოდი ,არადა ბაღში სიარული აუცილებელი იყო,რადგან ჩემი სახლში გაჩერება არ შეიძლებოდა,ნერვების ფასად დაუჯდებოდათ,იცოდნენ . ბებოზე ბევრჯერ მითქვამს,როგორი მშვიდი და გაწონასწორებული იყო,ეს მე ვიყავი ცეტი და აუტანელი ,მახსოვს,როგორ უნდოდა ზოგჯერ დაეყვირა,დავესაჯე,მაგრამ არ გამოსდიოდა და რა ექნა .აი,პაპა კი იყო ჩემი დამსჯელი რაზმის თავმჯდომარე,ოღონდ მაინც იმაზე მეტს მითმენდა,ვიდრე საჭირო იყო.მართლა ძალიან უნდა გამებრაზებინა,რომ სადამსჯელო ოპერაცია ჩაეტარებინა.მახსოვს,ერთხელ სამსახურიდან შესვენებაზე მოსულ პაპას ბებო ოთახში ჩაკეტილი დავახვედრე ,რა მექნა,კარი რომ გადავუკეტე,მერე ვეღარ გავაღე. (ეს რატომ გავაკეთე,არ მკითხოთ, რადგან მეც არ ვიცი.) არა და ცეცხლზე ხახვს წვავდა ლობიოსთვის ,იმ დამწვარმა ტაფამ მაიძულა,დავნებებულიყავი და გამეღო კარი,მაგრამ ვეღარ მოვასწარი,პაპა მოვიდა და აბოლებული სახლი,ცეცხლზე მდგარი გასაქცევად გამზადებული ქვაბი და დახრაკული ტაფა რომ დაინახა,მართლა გადამერია კაცი. ვიდრე მან დატუსაღებული ბებო გამოუშვა, მოვასწარი და გავიქეცი გარეთ.საღამომდე მოვირბინე მთა და ბარი, განა უზაროდ დავრბოდი მართლა,ზემო სოფელში ავედი და ახლა იმ პაპას დავახვიე თავბრუ(ბებო არ მყავდა) საღამოს უკან დავბრუნდი და სუფთა სინდისით მივედი სახლში.ჩემს ბედად მათთვის ბრაზს გადაევლო და მხოლოდ სიტყვიერი შეგონებებით დამმოძღვრეს,რომელიც,რა თქმა უნდა,ლოგინამდე არც მიმყოლია,:სამაგიეროდ, მეორე დილით, პირველი ვიყავი საბავშვო ბაღის კარს მიმდგარი,თანაც ჩუმად,ყოველგვარი პრეტენზიის გარეშე, ხმა აღარ ამომეღებოდა . პ.ს.დამწვარი ხახვისა და ლობიოს სუნი ახლაც მძულს,რადგან მთელი კვირა მახსენებდა დანაშაულს და მაიძულებდა, მევლო საბავშვო ბაღში  20.04.2019წ.