ერთ დღეს, გაკვეთილიდან სამასწავლებლოში შვედი,''ფანჯარა'' მქონდა და მივუჯექი ჩემს მაგიდას,ტესტების გასასწორებლად....უეცრად,საოცარი მონატრება ვიგრძენი,მონატრება დედისა,ამ გრძნობამ მომიცვა მთლიანად,გაიარა გულში,სულში და ხმამაღლა მათქმევინა:დედა მინდა,დედა მენატრება... ეს იყო დაუძლეველი სურვილი დედის ნახვისა,მასთან ჩახუტებისა,მისი სურნელის შეგრძნებისა...დედა მინდოდა,დედააა,მხოლოდ დედააა...კოლეგები გაოცებულები შემომცქეროდნენ,მე კი დაჟინებით ვიმეორებდი:დედა მინდა,ხალხო,მიშველეთ რამე-მეთქ.როგორც იქნა,ჩაიარა იმ დღემ,საღამოს დავურეკე დედას,მოვიკითხე,მოვეფერე და უცებ დედა მეუბნება:დღეს იცი რა დამემართა,შვილოო,შუადღით ეზოში ვიჯექი,სიმინდს ვარჩევდი და უცებ გარკვევით გავიგონე შენი ხმა,მეძახდი,დედაო,ისე გარკვევით მესმოდა,წამოვდექი და გაგეპასუხე,აქეთ ვარ,ვერიკო,მოდი,შვილოოო,რომ არ გამოჩნდი,გამოვაღე ჭიშკარი და არავინ იყოო,წუხდა,ისე მესმოდა შენი ხმა,მეგონა იქვე იყავიო...დედას ვკითხე,რომელი საათი იქნებოდა მეთქი და მითხრა ზუსტად ის დრო,როცა მე რამდნეიმე ათეული კილომეტრით დაშორებული დედისაგან,დედას ვნატრობდი,დედა მინდოდა..ეს ამბავი ოთარ ჭილაძის სიტყვებმა გამახსენა:''თუ დედა არ გენატრება და არც არაფრის გეშინია, სიცოცხლეს ფასი არ ჰქონია შენთვის. დედის მონატრებაა ადამიანობა...''და,იცით,რაა? რაც დრო გადის და დედა ბერდება, უფრო მეტად მეკრობა გულზე და მესათუთება,დედის დაკარგვის შიში ჯერ კიდევ იქიდან მდევს თან,როცა ცნობიერება მომეცა და ''ვიცანი''დედა..დედაზე ლამაზი,დედაზე ძვირფასი არ არსებობს არავინ ქვეყნად,დედაა ის ერთადერთი სასწაული,რომელიც ჩვენ,შვილებმა უნდა ვიწამოთ...და, მაინც,რა მოხდა მაშინ,შემოდგომის იმ თბილ დღეს,რატომ გახდა გაუსაძლისი ჩემთვის დედის მონატრება ან როგორ იგრძნო დედამ, რომ მენატრებოდა,რატომ გაიგონა ჩემი ხმა ასე''კანთიელად'',რა უხილავი ძაფია გაბმული დედასა და შვილს შორის ასეთი?ამაზე ფიქრი და მსჯელობა თქვენთვის მომინდვია,მეგობრებო!!!ვისაც დედა გყავთ,მოეფერეთ,გაუხანგრძლივეთ და გაულამაზეთ სიცოცხლის წლები,ხოლო ვისაც აღარ გყავთ,სანთელ–საკმეველი არ მოჰკლებოდეს თქვენგან.მჯერა, ''იმიერიდანაც''ილოცებენ თქვენთვის,რადგან ჩვენ,შვილები, ხომ მათი მარადიული ზრუნვის,დარდისა და ფიქრის სათავენი ვართ..
25.09.2014წ.
Comments
Post a Comment