ცოდვა გამხელილი სჯობს და(რომც დავმალო,მაინც მიხვდებით) გეტყვით,რომ საკმაოდ ფოცანგარა ბავშვი ვიყავი და ახლა მოგიყვებით,იმ ფათერაკებიდან ერთ–ერთს,რომელმაც ჩენი ქარხნის(სოფელში უშველებელი დოლომიტის გადასამუშავებელი ქარხანა იყო) დირექტორი ლამის შეიწირა.
ერთ დღეს,დავისაჯე,რაზე,აღარ მახსოვს და სასჯელის უმაღლეს ზომად მომისაჯეს სახლში ჯდომა(ამაზე დიდი ტრაგედია რა იქნებოდა ჩემთვის)... ...ჰოდა,საღამოა,მშვიდი,ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი-როგორც ტერენტი გრანელი იტყოდა.გარეთ ჟრიამული გაუდით ბავშვებს და არა მატო მათ,უფროსებიც ქალიან–კაციანად გარეთ არიან გაკრეფილნი,დგანან ლაყბობენ სალაყბოზე,ელაყბებათ და რა ქნან?! მე კი დასჯილ–მისჯილი,ხან ერთი ოთახის ფანჯრიდან გავცქერი არემარეს,ხან მეორედან,ამ ბოდიალში მივადექი სამზარეულოს ფანჯარას და დავინახე,მოპირდაპირე ბინის ფანჯარაში, ოთახში მაგიდასთან მჯდომი კაცი,რომელსაც ლამპა ენთო(ეტყობა რომანტიკას ეტანებოდა) და გამალებული რაღაცას წერდა.მაშინვე გამინათდა გონება,გამოვიპარე სახლიდან,ჩავიპარე ეზოში,ეზოდან კი ავიპარე იმ კაცის სახლში,მივიპარე მისი ოთახის კართან,რომელიც საბედნიეროდ ღია დამხვდა და ისე დავადექი თავზე,ვერაფერი გაიგო,ხოლო როცა გაიგო,უკვე შავი დღე ადგა,იმხელა კაცი(120 კგ მაინც იქნებოდა)ისე ხტოდა და კანკალებდა შიშისაგან,წარმოიდგინეთ, მეც კი შემეცოდა და რაც შემეძლო,ვაწყნარებდი,დამეფიცება,მის შეშინებაზე იმდენი ენერგია არ დამიხარჯავს,რამდენიც დაწყნარებაზე...ხოლო,როცა დაწყნარდა,ბევრი იცინა,შოკოლადით ჩამიკოკლოზინა ყელი და პაპა–ბებოსთანაც პირადად წარმადგინა.
პაპამ რომ დამინახა,გადაირია,ბებოს უთხრა,ეს სახლში არ იყო დატოვებულ–დასჯილიო?ბებო ხმას ვერ იღებდა,გოგნებული იდგა,ხოლო როცა ბატონმა დავითმა უამბო,რაც დავმართე,გეფიცებით ახლად ნაჭამი შოკოლადი კი არა,რაც ოდესმე შოკოლადი მეჭამა,ერთიანად მადინეს ძმრად ცხვირში.
23.04.2014 წ.
Comments
Post a Comment