Skip to main content

ბრეჟნევის ხანის(არა ხნის) ბავშვობა


ის თაობა ვარ,გაგანია კომუნიზმში რომ მოუწია ცხოვრებამ.მაშინ,მახსოვს,ჩვენი ყველაზე დიდი და დაუძინებელი მტერი ამერიკა იყო,რუსეთი კიმამა,ძმა და მეგობარი,ამიტომ იყო,მათ გარეშე ლუკმას რომ არ ვიდებდით პირში. J მთელი ბავშვობა მეშინოდა რკინის ფარდის მიღმა არსებული სამყაროსი,რაღაც უშველებელი ურჩხული მეგონა და სულ იმის შიშში ვიყავი,თავს არ დამსხმოდა,როცა მეძინა(გაღვიძებულს რას დამაკლებდა,ან როგორ გამიბედავდა?!) J მაგრამ მაინც იმედიანად ვიძინებდი,აქ არ იყო ჩემი რუსეთი?!იმის იმედი მქონდა,მას ეღვიძა და ის კი ჩემი მამა და მარჩენალი იყო,არავის დააჩაგვრინებდა ჩემს თავს და ვაი,ამერიკის ბრალი თუ რამეს გაბედავდა... :(  
ბრეჟნევის'' ხანის''(ხნის არ გეგონოთ) ბავშვი ვარ,მერე დაარქვეს ''უძრაობის წლები'',თორემ მაშინ გვეგონა,ისე მივქროდით,კოსმოსსაც დავლაშქრავდით ფეხით.ასე იყო თუ ისე,ვცხოვრობდი და ვიყავი უბედნიერესი,რომ არ დავიბადე იქ,იმ უბადრუკ და საშინელ ამერიკაში(რა მომაფიქრებდა მაშინ თუ მობრუნდებოდა დრო და ყველაფერი პირიქით აღმოჩნდებოდა). J ერთი ,რაც მტანჯავდა და მიშრობდა სისხლს,ჩვენი დიდი კომპარტიის,ასევე დიდი ლიდერის,ლეონიდ ილიას ძე ბრეჟნევის ''გენიალური ნაწარმოებების ''კითხვაშესწავლა იყო.(მაშინ მეგონა ნაწარმოებები,თორემ ახლა კი ვიცი,რა მთხლეიც არის). J ჩემი ქართულის მასწავლებელი,ისე მონდომებით აკონსპექტებდა გაზეთ ''კომუნისტიდან''და მერე ჩვენ გვაწერინებდა, დიდი ლეონიდის ''ყამირს'',''მცირე მიწასა'' და ''აღორძინებას'',რომ ბრეჟნევის ხათრისა რა გითხრათ და მისი რიდითა და კრძალვით უფრო ვსწავლობდით. J ის კი არა და საკონტროლოებშიც გულმოდგინედ გამოგვყავდა და ვბეჭდავდით ასოასო. J ილიასა და აკაკის,ვაჟასა და გალაკტიონის პატრონი ბრეჟნევს რომ ჩათვლის დიდ შემოქმედად,კია გასალახი,დღეში სამჯერ,მეტი რომ არ ვთქვა,მაგრამ,რას ვიზამთ?!ეპოქა იყო ასეთი,დრომ მოიტანა. J ბოლოს ისე მოგვაძულა თავი ბრეჟნევმა თავისი ''უკვდავი ქმნილებებით'',რომ ბავშები ერთმანეთსღა ვწყევლიდით: ''შენ დაგმარხე ყამირზე,დაგაყარე მცირე მიწა და არ გეღირსა აღორძინებაო''. J (ისე, ბრეჟნევს რას ვემდური?ვინც დაწერა სინამდვილეში,ის იყო მოსაკლავი,მაგის დაბრალებამიწერებაღა იქნებოდა?ისედაც იმოდენა მედლების თრევით იყო წელში გაღუნულგამწყდარი). J
  რა დამავიწყებს ბრეჟნევის გარდაცვალების'' უმძიმეს წუთებს''.ჩვენმა დირექტორმა შეგვკრიბა ეზოში და სამგლოვიარო ვითარებაში გვაუწყა ეს ამბავი.მაშინ მართლა მეგონა,დავიღუპეთ და ბრეჟნევის გარეშე როგორღა უნდა გვეცხოვრა,არ ვიცოდი.ამიტომ იყო, როცა სამგლოვიარო სიტყვის დაწერა დამავალეს,ისეთი გრძნობითა და განცდით დავწერე,ყველა ქვითინებდა,ჩემი ქართულის მასწავლებლის გარდა(ეტყობა, ისე ჰყავდა ამოსული ყელში ბრეჟნევი და მისი ნაწერები,რომ შვებით ამისუნთქა და გულში ფიქრობდა,მეშველაო).  J კარგად კი ''გაჭრა'' ჩემმა სამგლოვიარო სიტყვამ,სულ რაღაც წელიწადნახევარში კომპარტიის კიდევ ორი ლიდერი ''გავაცილე'' და ''მივაბარე''მიწას.(ჩერნენკო და ანდროპოვი). J
ახლა რამ გამახსენა და დამაწერინა ეს ყველაფერი.რამ და ამ წუთისოფლის ამაოებამ და დროთა ჩარხის მართლაც რომ წაღმაუკუღმა ტრიალმა,ღირებულებების გადაფასებამ და ბევრ შემთხვევაში გაუფასურებამ,თვალთახედვის არეალის შეცვლამ და მბრუნავი დედამიწის, მარჯვნივ თუ მარცხნივ, რამდენიმე გრადუსით გადახრამ თუ გადაბრეცამ.
P.S.მაშინ ჩემი სამაგიდო წიგნი იყო ''სტუმრად ლენინთან''.....
ვ.სებისკვერაძე
11.03.1017წ.


Comments

Popular posts from this blog

ლექსი არსენა ოძელაშვილისა.

ჩემი თაობის ბავშვებს , გვქონდა ბედნიერება , გვესწავლა ხალხური ლექსი არსენა ოძელაშვილზე ( ვიდრე ვისწავლიდით ჯავახიშვილის '' არსენა მარაბდელს ''). ისე გულიანად მაქვს ნასწავლი , დღემდე თითქმის ზეპირად ვიცი , ეს ჩემი სიბეჯითის დამსახურება იმდენად არაა , რამდენადაც ჩემი ქართულის მასწავლებლისა , ისეთი მკაცრი და მომთხოვნი იყო , გახსოვთ , ალბათ , ბრეჟნევის '' ყამირი '','' მცირე მიწა '' და '' აღორძინება '' დაგვაზეპირებინა და არსენას ლექსს '' გამოგვატოვებინებდა ''? ასე , რომ დავიწყეთ და გავიზუთხეთ , არსენაზე ფიქრით ვათენ – ვაღამებდი ( მე ასე ვიყავი , ყოველშემთხვევაში ). გავედით ბოლოში და მასწავლებელმა საშინაო დავალებად მოგვცა ამ ლექსის შინაარსი , თუმცა მე არ გამიგია , რატომ , ვერ გეტყვით , არ ვიცი . მეორე დღეს , გაკვეთილზე გამოვიჭიმე ცარიელი რვეულით . აბა , დავალება ვისა აქვსო რომ იკითხა , ცოტა არ იყოს , დამცხა , ვიცოდი , დავისჯებოდი და შეშინებულ...
  ...გამომძიებელმა ისეთი თვალით შეხედა,მიხვდა, ლაპარაკს აზრი აღარ ჰქონდა...რომ შვილი,პატარა გოგონა,მარტო ჰყავდა დატოვებული სახლში,გარედან გადაკეტილი კარით,რომ ღამდებოდა და ბავშვს შეეშინდებოდა,რომ არავინ იყო ბავშვის პატრონი...თავის მართლება არც უცდია,პროკურორის სანქციას წინ ვეღარავინ აღუდგებოდა...ერთი ზარის უფლება მხოლოდ,ვისთან? ძმასთან,მაშინვე ის ამოუტივტივდა გონებაში მხსნელად,არა,კი არ ამოუტივტივდა,სულ ახსოვდა...მერე,ბევრი რამ ამოუვარდა მეხსიერებიდან,ვინ შედიოდა,ვინ გადიოდა,ვინ რას ამბობდა,აღარ ახსოვს,ყველაფერს ხედავდა,ოღონდ სადღაც სხვა განზომილებაში,აღქმის გარეშე...მხოლოდ გამომძიებლის და გუშაგის საუბარმა გამოაფხიზლა–:ხელბორკილი დავადოთ თუ არაა საჭირო?!–არ გინდა,იყოს ასე...მერე სთხოვეს,გაჰყოლოდა,გაჰყვა,თავჩაქინდრული,გაფითრებული,დამცირებული,მაგრამ ამავე დროს,ამაყიც,რადგან ღმერთთან მართალი იყო და მთავარიც მისთვის ეს იყო...ძნელია აღქმა იმისა,როგორ შეიძლება ერთდროულად ამაყიც იყო და დამცირებულიც,მაგრამ ეს ასე იყო...მერე იყო სინასწარი დაკავების საკანი და დაკითხვები...შეკითხვები...უპასუ...
და რადგან ასეთი ''ხელშესახებია''ბავშვობა ჩემთვის და, დარწმუნებული ვარ,არა მარტო ჩემთვის,ვაგრძელებ ციკლს სერიიდან''რაც ერთხელ ცხოვლად სულს დააჩნდების''...ცოდვა გამხელილი ჯობია და(რომც დავმალო,მაინც მიხვდებით) გეტყვით,რომ საკმაოდ ''ფოცანგარა''ბავშვი ვიყავი და ახლა მოგიყვებით,იმ ''ფათერაკებიდან ერთ–ერთს,რომელმაც ჩენი ქარხნის(სოფელში უშველებელი დოლომიტის გადასამუშავებელი ქარხანა იყო) დირექტორი ლამის შეიწირა..ერთ დღეს,დავისაჯე,რაზე,აღარ მახსოვს და სასჯელის ''უმაღლეს''ზომად მომისაჯეს სახლში ჯდომა(ამაზე დიდი ტრაგედია რა იქნებოდა ჩემთვის)... საღამოა,მშვიდი(როგორც იტყოდა გრანელი:''ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი''),გარეთ ჟრიამული გაუდით ბავშვებს და არა მატო მათ,უფროსებიც ქალიან–კაციანად გარეთ არიან გაკრეფილნი,დგანან ლაყბობენ სალაყბოზე,ელაყბებათ და რა ქნან?! მე კი დასჯილ–მისჯილი,ხან ერთი ოთახის ფანჯრიდან გავცქერი არემარეს,ხან მეორედან..ჰოდა,ამ ბოდიალში მივადექი სამზარეულოს ფანჯარას და დავინახე,მოპირდ...