Skip to main content

აბრამას ტოლი




ჩემი ერთერთი საყვარელი გამოთქმაა:''ჩვენი აბრამას ტოლი''  :) ამ გამოთქმას თავისი ისტორია აქვს და მინდა,თქვენც გიამბოთ  :) ჩვენთან,სოფელში,ერთი კაცი ცხოვრობდა,სიმონა,მშრომელი,მაგრამ უტყვი კაცი იყო,ადვილად ხმას არ ამოიღებდა,ჰოდა,ეს ჩვენი სიმონა,გამოიძახეს კომისარიატში,ჯარში უნდა წასულიყო (მაშინ მოგეხსენებათ,საბჭოთა კავშირი იყო და საქართველოდან შორს უწევდათ წასვლა) ჯერ ძლივს შეასმინეს,რომ კომისარიატში გამოცხადებულიყო,ხოლო როდესაც შეასმინეს,გაივსო ჯიბეები ''კირკაჟი''ლობიოს მარცვლებით და ჭამაჭამით გამოეცხადა კომისარს.კომისარმა,თურმე,ახედდახედა და ჰკითხა,რამდენი წლის ხარო,სიმონა არ დაბნეულა და ყოჩაღად გაუცია პასუხი:ჩვენი აბრამას ტოლი ვარო,თან ლობიოს მარცვლებით გამოუტენია პირი  :) აბრამა ვინააოდაინტერესებულა ცნობისმოყვარე კომისარი  :)ჩემი მეზობელი და ჩემი ბიძაშვილიაო,სხარტად გაუცია პასუხი წვევამდელს  :) აი,აქ კი გაწყვეტია მოთმინების ძაფი კომისარს(ეტყობა მანამდე ბევრი უთმინა  :) ) და ერთი მაგრისა შეუგინებია: აქ შენი დედა და იქ კიდევ აბრამასიო  :) P.S. ვერ ვამტყუნებ კომისარს,საიდან უნდა სცოდნოდა აბრამას ასაკი?!  :) არადა სიმონა გულმშვიდად იყო,ფიქრობდა აბრამაზე ზუსტი ''მეტრიკა''არ არსებობსო  :) ერთი სიტყვით,მიხვდნენ,რომ ეს ჩვენი ''ტანტრუცა'' უვარგისი იყო სამხედრო სამსახურისთვის და დააბრუნეს სახლში,მას მერე აღარავის შეუწუხებია,წადი სამშობლო დაიცავიო  :) P.S.( უფრო პოსკრიპტუმ:) ) ეს ამბავი როცა გავიგე,ჯერ კიდევ მოზარდი ვიყავი და მას შემდეგ,რომ შემეკითხებიან,რამდენი წლის ხარო,არხეინად ვპასუხობ: ჩვენი აბრამას ტოლი ვარმეთქი.. :) სიმონა მაჯობებს?!  :)

Comments

Popular posts from this blog

ლექსი არსენა ოძელაშვილისა.

ჩემი თაობის ბავშვებს , გვქონდა ბედნიერება , გვესწავლა ხალხური ლექსი არსენა ოძელაშვილზე ( ვიდრე ვისწავლიდით ჯავახიშვილის '' არსენა მარაბდელს ''). ისე გულიანად მაქვს ნასწავლი , დღემდე თითქმის ზეპირად ვიცი , ეს ჩემი სიბეჯითის დამსახურება იმდენად არაა , რამდენადაც ჩემი ქართულის მასწავლებლისა , ისეთი მკაცრი და მომთხოვნი იყო , გახსოვთ , ალბათ , ბრეჟნევის '' ყამირი '','' მცირე მიწა '' და '' აღორძინება '' დაგვაზეპირებინა და არსენას ლექსს '' გამოგვატოვებინებდა ''? ასე , რომ დავიწყეთ და გავიზუთხეთ , არსენაზე ფიქრით ვათენ – ვაღამებდი ( მე ასე ვიყავი , ყოველშემთხვევაში ). გავედით ბოლოში და მასწავლებელმა საშინაო დავალებად მოგვცა ამ ლექსის შინაარსი , თუმცა მე არ გამიგია , რატომ , ვერ გეტყვით , არ ვიცი . მეორე დღეს , გაკვეთილზე გამოვიჭიმე ცარიელი რვეულით . აბა , დავალება ვისა აქვსო რომ იკითხა , ცოტა არ იყოს , დამცხა , ვიცოდი , დავისჯებოდი და შეშინებულ...
  ...გამომძიებელმა ისეთი თვალით შეხედა,მიხვდა, ლაპარაკს აზრი აღარ ჰქონდა...რომ შვილი,პატარა გოგონა,მარტო ჰყავდა დატოვებული სახლში,გარედან გადაკეტილი კარით,რომ ღამდებოდა და ბავშვს შეეშინდებოდა,რომ არავინ იყო ბავშვის პატრონი...თავის მართლება არც უცდია,პროკურორის სანქციას წინ ვეღარავინ აღუდგებოდა...ერთი ზარის უფლება მხოლოდ,ვისთან? ძმასთან,მაშინვე ის ამოუტივტივდა გონებაში მხსნელად,არა,კი არ ამოუტივტივდა,სულ ახსოვდა...მერე,ბევრი რამ ამოუვარდა მეხსიერებიდან,ვინ შედიოდა,ვინ გადიოდა,ვინ რას ამბობდა,აღარ ახსოვს,ყველაფერს ხედავდა,ოღონდ სადღაც სხვა განზომილებაში,აღქმის გარეშე...მხოლოდ გამომძიებლის და გუშაგის საუბარმა გამოაფხიზლა–:ხელბორკილი დავადოთ თუ არაა საჭირო?!–არ გინდა,იყოს ასე...მერე სთხოვეს,გაჰყოლოდა,გაჰყვა,თავჩაქინდრული,გაფითრებული,დამცირებული,მაგრამ ამავე დროს,ამაყიც,რადგან ღმერთთან მართალი იყო და მთავარიც მისთვის ეს იყო...ძნელია აღქმა იმისა,როგორ შეიძლება ერთდროულად ამაყიც იყო და დამცირებულიც,მაგრამ ეს ასე იყო...მერე იყო სინასწარი დაკავების საკანი და დაკითხვები...შეკითხვები...უპასუ...
და რადგან ასეთი ''ხელშესახებია''ბავშვობა ჩემთვის და, დარწმუნებული ვარ,არა მარტო ჩემთვის,ვაგრძელებ ციკლს სერიიდან''რაც ერთხელ ცხოვლად სულს დააჩნდების''...ცოდვა გამხელილი ჯობია და(რომც დავმალო,მაინც მიხვდებით) გეტყვით,რომ საკმაოდ ''ფოცანგარა''ბავშვი ვიყავი და ახლა მოგიყვებით,იმ ''ფათერაკებიდან ერთ–ერთს,რომელმაც ჩენი ქარხნის(სოფელში უშველებელი დოლომიტის გადასამუშავებელი ქარხანა იყო) დირექტორი ლამის შეიწირა..ერთ დღეს,დავისაჯე,რაზე,აღარ მახსოვს და სასჯელის ''უმაღლეს''ზომად მომისაჯეს სახლში ჯდომა(ამაზე დიდი ტრაგედია რა იქნებოდა ჩემთვის)... საღამოა,მშვიდი(როგორც იტყოდა გრანელი:''ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი''),გარეთ ჟრიამული გაუდით ბავშვებს და არა მატო მათ,უფროსებიც ქალიან–კაციანად გარეთ არიან გაკრეფილნი,დგანან ლაყბობენ სალაყბოზე,ელაყბებათ და რა ქნან?! მე კი დასჯილ–მისჯილი,ხან ერთი ოთახის ფანჯრიდან გავცქერი არემარეს,ხან მეორედან..ჰოდა,ამ ბოდიალში მივადექი სამზარეულოს ფანჯარას და დავინახე,მოპირდ...