თანმდევი ფათერაკები.

საერთოდ,უნდა ვაღიარო,რომ ფეხით მოსიარულეთა იმ რიგს ვეკუთვნი,ქუჩაში გასაშვები რომ არაა და ,მით უფრო,არ უნდა გადააკვეთინო ქუჩა.მაგრამ რას ვიზამთ,სადაა პატრონი,ხელით მატაროს(უკეთესია მანქანით,ან სულაც თვითმფრინავით) ვისა აქვს ჩემი დარდი,ხალხს თავისი გასაჭირი და საზრუნავი აქვს,ამიტომ დავდივარ ფეხით და ჩემდაუნებურად ხშირად ვქმნი ავარიულ სიტუაციას.

გარდა იმისა,რომ იქ გადავდივარ,სადაც ყველაზე ბევრი მანქანა მოძრაობს და ვარღვევ წესებს,ამ ბოლო დროს წამოწოლაც დამჩემდა,ხო,არ გაიკვირვოთ,ეს ისე უცაბედად ხდება,ვერც ვიაზრებ,მაგალითად,შარშან ბარათაშვილის ძეგლთან ვკვეთდი ქუჩას და შუა გზაზე გავიშხლართე, ვიდრე წამოვდექი,ორმა მანქანამ ამიარა გვერდი,მესამეს კი თავად ავუწიე ხელი,მაცადე,ავდგე,არაფერი მავნო მეთქი.

ერთხელ იყო და ავტოსადგურში მეგობართან ერთად მოვდიოდი,ის რაღაცას მიყვებოდა,მოიხედა და მის გვერდით აღარ ვარ,დაიხედა და წამოწოლილი ვარ ასფალტზე,თავი კი, არც მეტი და არც ნაკლები, პირდაპირ გორის მარშრუტკის საბურავზე მიდევს.

ერთხელ იყო და ცენტრალურ ქუჩაზე გადასვლის დროს ქარმა მოხუცი კაცისგან იმ წუთას ნაყიდი ხის  დიდი კოვზი გამიფრიალა,ისე გამოვეკიდე იმ კოვზს,არც მიფიქრია,მოძრაობას თუ შევაფერხებდი,რამდენიმე მანქანამ ისეთი კივილით ამიარა ,ვიფიქრე,რას კივიან,ხომ არ გადარეულან მეთქი.

სახლში ჩემი შვილები სიმწრით ხუმრობენ,გაუშვით ვერიკო ქუჩაში,თუ გინდათ მოძრაობა არიოსო.ამის წინ ჩემს ვაჟს ვთხოვდი,საჭესთან დამსვი მეთქი და გადამერია,რას მელაპარაკები,შენ ფეხით ურევ მოძრაობას და მანქანით რას იზამო.

ერთი სიტყვით, ასეა თუ ისე,ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი,როცა ჭკუის სასწავლებელი გამოგიხტება და  თუ არ დაფიქრდები და დაუკვირდები,მართლა მოიტეხ მარტო ფეხს კი არა,კისერსაც.

ჰოდა,ამის წინ მართლაც მივიღე ისეთი გაკვეთილი,გეფიცებით ზებრაზეც კი ზედმიწევნით ფრთხილად გადავდივარ.

ყველაფერი ასე დაიწყო,ერთ დილას მე და ჩემი ქალიშვილი სკოლაში ფეხით მივდიოდით(უმეტესად ასე დავდივართ) ჰოდა,იქ გადავჭერი ქუჩა,სადაც არ მეკუთვნოდა,ერთმა მანქანამ გადაგვატარა, მეორემაც გადაგვატარა,მესამემ კი ძლივს მოასწრო და პირდაპირ ჩემი შვილის ფეხებთან დაამუხრუჭა,ამით არ დამთავრებულა ეს ამბავი,დამუხრუჭებულ მანქანას უკან სხვა მანქანა მოაწყდა და რომ არ დასჯახებოდა,საჭე მკვეთრად მოატრიალა და  ლამის მეორე რიგში მიმავალ მანქანას შეასკდა,სასწაულით გადავრჩით .ერთი სიტყვით,წამებში  ავრიე მოძრაობა და შევქმენი საშიში სიტუაცია.და,რაც ყველაზე მთავარია,ჩემი შვილის სიცოცხლე  ჩავაგდე საფრთხეში.დღემდე რომ მახსენდება მბურძგლავს.:(

ამ დღის შემდეგ დიდი სიფრთხილით და დაკვირვებით გადავდივარ და ისეთი შიში მაქვს ნაჭამი, აღარა მგონია,  გადამიაროს და თუ რამე მაინც დამემართა ქუჩაში, მთლიანად  თუ არა ნახევარი ცეტი მძღოლის ბრალი იქნება.

ნუ დამიწყებთ ახლა მორალის კითხვას,ნურც საპატრულო სამსახურები გაფაციცდებით და დამიწყებთ დევნას, დაგაგვიანდათ,უკვე გამოვსწორდი J თქვენი ვ.სებისკვერაძე.