ქორწილი და დაბნეული მძღოლი.

ქორწილი თავისთავად დიდი ბედნიერებაა,მაგრამ თუ ეს ქორწილი შენი ახლობლების,შენთვის ძვირფასი ადამიანებისაა,სიხარული და ბედნიერება ათმაგდება.ორი კვირის წინ ძმისშვილის ქორწილი გვქონდა,თბილისში,კერძოდ,მუხიანში,ერთ–ერთ რესტორანში და,რა თქმა უნდა,ყველამ მოიყარა თავი.ქორწილმა დიდებულად ჩაიარა და ამის  არაერთი ამსახველი ფოტოც გამოვჭიმე ჩემი საიტის გვერდზე.იქ სითბოსა და სიყვარულის გაცვლა–გამოცვლის გარდა არაფერი მომხდარა.იმდენად მონატრებული გვყავდა ერთმანეთი,იმდენად ბედნიერები ვიყავით. საინტერესოც და სახლაფორთოც მგზავრობა გამოდგა.ჰოდა,მინდა ამაზე გიამბოთ.ჩემებმა სოფლიდან დამირეკეს და მითხრეს, რაღა ცალ–ცალკე  ვიაროთ,ერთად წავიდეთ,ჩვენი თანასოფლელის სამარშრუტო ტაქსით,მარშრუტკითო,დროც დავთქვით,მოვემზადეთ,შემომიარეს გორში და მე და ჩემი ოჯახიც იქ ჩავბარგდით.ყველა, იქ მსხდომი,ჩემი სისხლისა და ხორცის ნაწილი,ჩემთვის ძვირფასი იყო.თბილისის შესასვლელამდე ყველაფერი იდეალურად მიდიოდა,მერე ამ ჩვენს მძღოლს აუტყდა წრიალი,არ ვიცი, როგორ უნდა მოვხვდე მუხიანშიო,აბა,ავტეხეთ რეკვა,აგვიხსნეს,დაგვმოძღვრეს უკვე იქ მყოფმა ახლობლებმა და გავაგრძელეთ გზა,მაგრამ რად გინდა,რომ გვგონია,მუხიანში ვართ,ამოვყავით თავი გლდანში. მზღოლი უკვე დარბაზს ეძებს,თავისი ჭკუით.მივდივართ და გავიძახი,ხალხოოო,არა ვართ მუხიანში,გლდანში ვართ,ადგილები მეცნობა–მეთქი.(ერთი წლის წინ ახლობელს სიძე გარდაეცვალა და იქ ვიყავით სამძიმარზე,კორპუსს ვერ ვპოულობდით და იმ ადგილს  ხუთჯერ მაინც დავარტყით საპატიო წრე.ასე,რომ უკვე ზეპირად ვიცოდი). ბოლოს დამიჯერეს და კიდევ ერთხელ გადარეკეს,იქიდანაც უთხრეს,გლდანში ხართ,უკან წამოდით და ამა და ამ ადგილზე გადაუხვიეთო(დაახლოებით ხუთი კაცია უკვე ამ საქმეში ჩართული.) სხვა რაღა გზა გვქონდა,სამი საპატიო წრის დარტყმის შემდეგ ,გამოვბრუნდით უკან და რაღაცა სასწაულით ამოვყავით თავი მუხიანში,მერე ღვთის წყალობით,იმ დარბაზსაც მივაგენით,ერთი ფეხით მივასწარით ნეფე–პატარძალს(დაახლოებით სამი საათი ვიბოდიალეთ გზაში).მზღოლი გულს  არ იტეხდა,ყოჩაღად იყო,მაგრამ ბოლოს მაინც გამოტყდა,პირველადა ვარ მანქანით თბილისში და თქვე კაი  ხალხო,ვინმე ისეთი დამჯდარიყავით,გზა რომ გცოდნოდათო.(არ ტყუოდა ნამდვილად).რამდენჯერმე კი ვუთხარი,ნახევრად ხუმრობით,ბიჭო,კარგად დაიმახსოვრე,როგორ შემოვედით,უკან დაბრუნებულებს,თანაც უკვე სიბნელეში,არსად ამოგვაყოფინო თავი მეთქი.ისე აგხდენოდეთ ყველაფერიკარგი,როგორც  ეს ნათქვამი  ამიხდა.

   დაახლოებით 11 საათზე,ისევ მოვიყარეთ თავი  მარშრუტკაში და წამოვედით.წამოვედით და ვაი იმ წამოსვლას.გამოსვლამდე კი ვკითხე მძღოლს,გზები ხომ დაიმახსოვრე,ხომ არაფერია პრობლემა–მეთქი,რას ამბობო–იწყინა. ერთი სიტყვით,ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა(ერთი  ზღაპრისა არ იყოს),აღმოვჩნდით სადღაც უკუნში,არც დასახლებული პუნქტი,არც მანქანების მოძრაობა,არც ქუჩის ლამპიონები.ვიყურები და ვხედავ,რომ თბილისი სადღაც მარჯვნივ მოჩანს ოდნავ(განათებით ვხვდები)  კიდევ ვეუბნები ამ ჩვენს მძღოლს,სწორად მიდიხარ?ნამდვილად ასეა გორისკენ მიმავალი გზა–მეთქი? თავიდან რიხიანად მპასუხობდა,კიი,ზუსტად ვიციო,მაგამ ცოტა ხანში ხმაც გაებზარა და მივხვდი,გაგებაში არ იყო,სად მიგვაქანებდა,შემეშინდა ცოტა, რადგან მანქანაში სულ ქალები   და ჩემი ორი წლის შვილიშვილი ვიყავით(მძღოლს თუ არ ჩავთვლით).მანქანა,რომ გაფუჭებულიყო და საშველად ვინმესთვის დაგვერეკა,ვერც ავუხსნიდით,სად ვიყავით და როგორ მოეგნოთ.ამიტომ,კატეგორიულად მოვთხოვე ,მოებრუნებინა მანქანა და ისევ უკან დაბრუნებულიყო.კი იჭიჭყინა(ჯიში აქვთ ეგეთი) მაგრამ მობრუნდა,თბილისი რომ გამოჩნდა,შვებით ამოვისუნთქეთ.თბილისი დავინახეთ და ყველა მოვედით ხასიათზე,მერე ერთგან ბენზინ გასამართი სადგური დავინახეთ და როგორც იქნა,ჩავაგზავნე მძღოლი,ეკითხა სად ვიყავით და საით იყო გორი.მე მარშრუტკიდან გავძახე,იქ მყოფ ასაკიან მამაკაცს,ძია სად ვართ–მეთქი და მითხრა,მალე აზერბაიჯანში გადახვალთო .

ერთი სიტყვით,ლამის მოვკალი ეს ჩვენი დაბნეული მძღოლი.იმდენი ვეშაყირე,გამწარდა და მითხრა,ახლა თავი დამანებე,თორემ,მოვხსნი საჭეს,გადავიკიდებ მხარზე და რომ დავეშვები,წადით და მეძებეთო.  მივხვდი,იყო გამკეთებელი და რაც შემეძლო,ვუყვავე,მართლა არსად დაგვყაროს–მეთქი ჩემს თავს აღარ დავეძებდი,ბავშვები შემეცოდნენ,თანაც ხომ გითხარით,რომც დამერეკა,ვერ ავუხსნიდი,სად ვიყავით  ბოლოს,ერთ გზაჯვარედინზე,ისევ მე ვაიძულე, გაჩერებულიყო და იქვე მდგომი მანქანის მძღოლს შეკითხოდა,როგორ გამოგვეღწია იმ ჯადოსნური წრიდან. 

თერთმეტ საათზე მუხიანიდან წამოსულებმა ღამის ორი საათისთვის ჩამოვაღწიეთ გორში,გეფიცებით,ახლაც  არ ვიცი,სად გვატარა,აღარც მაინტერესებს,მთავარია მშვიდობით ჩამოვაღწიეთ. 

P.S.ერთი სული მაქვს,კიდევ როდის მიმიწვევენ  ქორწილში,რა სჯობს ოლეგასთან ერთად,,უგზო–უკვლოდ ქროლას’’