ჩემს მოსახელე ბებოს-ვერიჩკა ლომიძეს, არ ვიცნობდი,მისი სახე ერთადერთმა სურათმა შემომინახა,ლამაზი ქალი
ყოფილა,შავგვრემანი,შავი შუაზე გადაყოფილი თმითა და ასევე მაყვალივით შავი თვალებით. აღვიქვი თუ არა სურათზე მისი სახე,მაშინვე მომეწონა, უფრო ზუსტად,შემიყვარდა, რადგან რაღაცნაირი სითბო მოდიოდა მისგან,აი ისეთი, სულში რომ ჩაგწვდება და გემშობლიურება.
მაშინ ბავშვი ვიყავი და ბოლომდე,რა თქმა უნდა,ვერ ვაცნობიერებდი,რატომ მინდოდა, საათობით ვმდგარიყავი მის სურათთან და დავკვირვებოდი, ერთი რაც მაშინ აღმოვაჩინე, ის იყო,რომ ოთხი დედმამიშვილისგან მხოლოდ მამაჩემი ჰგავდა დედას,მამიდა და ორი ბიძა კი მამას,შაშა პაპას,რომელიც ცისფერთავლება თეთრგვრემანი კაცი იყო, ხოლო ახლა,უკვე დიდმა, ვიცი,რომ ასეთი მიჯაჭვულობა მის სურათთან იმ საერთო ძაფის თუ ჯაჭვის არსებობა იყო,რომელსაც ჯიშ-ჯილაგს,სისხლსა და ხორცს ეძახიან.
როცა ბებო გარდაიცვლა,მამა უცოლო იყო,თანაც ჯარში,გვიან გააგებინეს,ვერც ჩამოვიდოდა,იქ,სადღაც შუაგულ რუსეთში-ომსკში მსახურობდა,ხოლო,როცა წერილი მიუღია სახლიდან და დედის სიკვდილი გაუგია, ისე განუცდია,ერთი კვირა სიცხეს ვერ უგდებდნენ თურმე.მამას უზომოდ უყვარდა დედა,ისე ძალიან,რომ მასზე ლაპარაკი უმძიმდა,ხოლო როცა საუბრობდა, გაუსაძლისი სევდა და ტკივილი უდგებოდა თვალებში,ერთს კი ხშირად მეეუბნებოდა,შენ ისეთი ქალის მოსახელე ხარ,უფლება არა გაქვს ცუდი ადამიანი გაიზარდოო.
ერთია როცა მამა გიყვება საკუთარ დედაზე და მეორეა,რას ამბობენ სხვები.არასოდეს დამავიწყდება ისტორიის ის გაკვეთილი,როცა ჩემმა მერაბი მასწავლებელმა დაფასთან გამიძახა და გაკვეთილი მომაყოლა, დამატებითი კითხვებიც დამისვა, ყველაფერზე ყოჩაღად ვუპასუხე, მერე ახლოს მოვიდა,თავზე გადამისვა ხელი და მითხრა: შენ არ იცი,როგორი კარგი ქალის სახელი გქვია,ვერიჩკასნაირი ქალი ამ სოფელში კი არა, ხეობაში არ დაიარებოდა,კეთილი,მოსიყვარულე,რომ მივიდოდით ბავშვები მათთან,ხომ ომი და გაჭირვება იყო,მაინც არ გამოგვიშვებდა ხელცარიელს,თავისი შვილების მჭადს გაგვიყოფდა,გადანახული თუ რამე ჰქონდა,გვიწილადებდა,მოგვეფერებოდა,დაგვლოცავდა ,თან გაგვამხნევებდა:ახლა ეს ცოტა იკმარეთ,შვილებო და რომ გავმდიდრდები,ყველას ახალი სამოსი და ფეხსაცმელი უნდა გიყოდოთო.იუმორი ჰქონდა საოცარი,სულ რომ არაფერი,ენით მოგარჩენდა.გაგინათლოს ღმერთმა იმ კარგი ბებოს სული და შენც ვინძლო,მისი სახელის ღირსეული გამგრძელებელი იყოო.
საუბრის დროს არც მე მიყურებდა და არც ჩემს მეგობრებს,სადღაც სივრცეში ჰქონდა გაშტერებული თვალი,თითქოს თავისთვის ლაპარაკობდა და იხსენებდა ტკბილ-მწარე წარსულს, წარსულიდან კი იმ კონკრეტულ ადამიანს,რომელმაც კვალი დატოვა მის ცხოვრებაში , ამ კვალის დამტოვებელს კი ჩემი ბებო ერქვა.
როგორი შეგრძნება დამეუფლა იცით?! თითქოს გავიზარდე, ავიწიე ჯერ ჭერამდე,მერე გავარღვიე კედლები და ავედი ცამდე,მზემდე და ათასფრად მოელვარე სხივებში ჩავიკარგე.ტრიალებდა დედამიწა ჩემ ირგვლივ და ვიყავი უზომოდ ბედნიერი, ამაყი.ზუსტად ვიცოდი,ჩემი მერაბი მასწავლებელი,სიმართლეს მეუბნებოდა,რადგან ტყუილი არ უყვარდა,არც სჭირდებოდა და არც იკადრებდა.
ჩემი ვერიჩკა ბებო ახალგაზრდა გარდაცვლილა... გული გასკდომია,რადგან გულით უტარებია,გულში უტევია,გულით უფიცია,გულით ჰყვარებია და ამდენი ერთ გულს ვეღარ დაუტევია ...
პ.ს.საწყენია,როდესაც შენს წინაპარზე პირადი მოგონებები არა გაქვს და მხოლოდ სხვისი ნაამბობითა და ერთადერთი შემორჩენილი სურათით იცი,თუმცა საამაყო და სასიხარულოცაა,რადგან სხვისგან გაგებული ბევრჯერ უფრო რეალური, ობიექტური და მიუკერძოებელია.
ვ.სებისკვერაძე
24.08.2019წ.
ყოფილა,შავგვრემანი,შავი შუაზე გადაყოფილი თმითა და ასევე მაყვალივით შავი თვალებით. აღვიქვი თუ არა სურათზე მისი სახე,მაშინვე მომეწონა, უფრო ზუსტად,შემიყვარდა, რადგან რაღაცნაირი სითბო მოდიოდა მისგან,აი ისეთი, სულში რომ ჩაგწვდება და გემშობლიურება.
მაშინ ბავშვი ვიყავი და ბოლომდე,რა თქმა უნდა,ვერ ვაცნობიერებდი,რატომ მინდოდა, საათობით ვმდგარიყავი მის სურათთან და დავკვირვებოდი, ერთი რაც მაშინ აღმოვაჩინე, ის იყო,რომ ოთხი დედმამიშვილისგან მხოლოდ მამაჩემი ჰგავდა დედას,მამიდა და ორი ბიძა კი მამას,შაშა პაპას,რომელიც ცისფერთავლება თეთრგვრემანი კაცი იყო, ხოლო ახლა,უკვე დიდმა, ვიცი,რომ ასეთი მიჯაჭვულობა მის სურათთან იმ საერთო ძაფის თუ ჯაჭვის არსებობა იყო,რომელსაც ჯიშ-ჯილაგს,სისხლსა და ხორცს ეძახიან.
როცა ბებო გარდაიცვლა,მამა უცოლო იყო,თანაც ჯარში,გვიან გააგებინეს,ვერც ჩამოვიდოდა,იქ,სადღაც შუაგულ რუსეთში-ომსკში მსახურობდა,ხოლო,როცა წერილი მიუღია სახლიდან და დედის სიკვდილი გაუგია, ისე განუცდია,ერთი კვირა სიცხეს ვერ უგდებდნენ თურმე.მამას უზომოდ უყვარდა დედა,ისე ძალიან,რომ მასზე ლაპარაკი უმძიმდა,ხოლო როცა საუბრობდა, გაუსაძლისი სევდა და ტკივილი უდგებოდა თვალებში,ერთს კი ხშირად მეეუბნებოდა,შენ ისეთი ქალის მოსახელე ხარ,უფლება არა გაქვს ცუდი ადამიანი გაიზარდოო.
ერთია როცა მამა გიყვება საკუთარ დედაზე და მეორეა,რას ამბობენ სხვები.არასოდეს დამავიწყდება ისტორიის ის გაკვეთილი,როცა ჩემმა მერაბი მასწავლებელმა დაფასთან გამიძახა და გაკვეთილი მომაყოლა, დამატებითი კითხვებიც დამისვა, ყველაფერზე ყოჩაღად ვუპასუხე, მერე ახლოს მოვიდა,თავზე გადამისვა ხელი და მითხრა: შენ არ იცი,როგორი კარგი ქალის სახელი გქვია,ვერიჩკასნაირი ქალი ამ სოფელში კი არა, ხეობაში არ დაიარებოდა,კეთილი,მოსიყვარულე,რომ მივიდოდით ბავშვები მათთან,ხომ ომი და გაჭირვება იყო,მაინც არ გამოგვიშვებდა ხელცარიელს,თავისი შვილების მჭადს გაგვიყოფდა,გადანახული თუ რამე ჰქონდა,გვიწილადებდა,მოგვეფერებოდა,დაგვლოცავდა ,თან გაგვამხნევებდა:ახლა ეს ცოტა იკმარეთ,შვილებო და რომ გავმდიდრდები,ყველას ახალი სამოსი და ფეხსაცმელი უნდა გიყოდოთო.იუმორი ჰქონდა საოცარი,სულ რომ არაფერი,ენით მოგარჩენდა.გაგინათლოს ღმერთმა იმ კარგი ბებოს სული და შენც ვინძლო,მისი სახელის ღირსეული გამგრძელებელი იყოო.
საუბრის დროს არც მე მიყურებდა და არც ჩემს მეგობრებს,სადღაც სივრცეში ჰქონდა გაშტერებული თვალი,თითქოს თავისთვის ლაპარაკობდა და იხსენებდა ტკბილ-მწარე წარსულს, წარსულიდან კი იმ კონკრეტულ ადამიანს,რომელმაც კვალი დატოვა მის ცხოვრებაში , ამ კვალის დამტოვებელს კი ჩემი ბებო ერქვა.
როგორი შეგრძნება დამეუფლა იცით?! თითქოს გავიზარდე, ავიწიე ჯერ ჭერამდე,მერე გავარღვიე კედლები და ავედი ცამდე,მზემდე და ათასფრად მოელვარე სხივებში ჩავიკარგე.ტრიალებდა დედამიწა ჩემ ირგვლივ და ვიყავი უზომოდ ბედნიერი, ამაყი.ზუსტად ვიცოდი,ჩემი მერაბი მასწავლებელი,სიმართლეს მეუბნებოდა,რადგან ტყუილი არ უყვარდა,არც სჭირდებოდა და არც იკადრებდა.
ჩემი ვერიჩკა ბებო ახალგაზრდა გარდაცვლილა... გული გასკდომია,რადგან გულით უტარებია,გულში უტევია,გულით უფიცია,გულით ჰყვარებია და ამდენი ერთ გულს ვეღარ დაუტევია ...
პ.ს.საწყენია,როდესაც შენს წინაპარზე პირადი მოგონებები არა გაქვს და მხოლოდ სხვისი ნაამბობითა და ერთადერთი შემორჩენილი სურათით იცი,თუმცა საამაყო და სასიხარულოცაა,რადგან სხვისგან გაგებული ბევრჯერ უფრო რეალური, ობიექტური და მიუკერძოებელია.
ვ.სებისკვერაძე
24.08.2019წ.
Comments
Post a Comment