...შუაღამე გადასული იქნებოდა, გვერდით საკანში ვიღაც კაცი შემოიყვანეს,აჟიტირებული და აფორიაქებული,ისე ხმაურობდა,ვეღარ აჩერებდნენ, მღეროდა, იცინოდა,ტიროდა,იგინებოდა –მისამართით თუ უმისამართოდ..ბოლოს ცუდად ვარო თქვა და ექიმი მომიყვანეთო,აღრიალდა..ექიმებმა დამამშვიდებელი დაალევინეს ...კაცი მალე ჩამშვიდდა...იქ კი,მეხუთე საკანში,კანკალს აეტანა ნარზე მიგდებული შემთხვევითი პატიმარი...ყველა ხმაური აკრთობდა,ყველა ნაბიჯი აშფოთებდა და თავში ათასი ფიქრი ირეოდა ერთბაშად,ყველაზე მეტად კი,იქ გარედან გადაკეტილ კარს მიღმა დარჩენილი მცირეწლოვანი გოგონა ადარდებდა,თუმცა დარწმნებული იყო,უკვე მარტო არ იქნებოდა და რომ მას არაფერი უჭირდა...იქ სადღაც მაღლა,ლამის ჭერამდე,სარკმელი იყო,გისოსებიანი,პატარა,მაგრამ მაინც სარკმელი,საიდანაც შეეძლო,დაენახა თავისი წილი ცის ნაკუწი,გათენება დაენახა,ალიონი,მზის პირველი სხივის შემოსვლა ნაცრისფერ სივრცეში,ამიტომაც მისჩერებოდა იმ ერთ წერტილს ჯიუტად,დაჟინებით,მაგრამ დიდხანს,დიდხანს,ვიდრე არ ირიჟრაჟა...ძლივს გათენდა მტანჯველი ღამე და დაიწყო უუფლებობის უფრო მტანჯველი პირველი დღე... საიდანღაც საგალობლის ხმა გაისმა:''მამაო ჩვენო,რომელი ხარ ცათა შინა''...გულშიჩამწვდომი იყო ეს ხმა და სულის შემძვრელი,ამავე დროს იმედის მომცემი ...ღმერთო,მიშველეო და მუხლმოყრილი დაემხო პირქვე,საკნის ცივ ფილაქანზე...დიდხანს იყო ასე,მანამ,ვიდრე... (ვ.სებისკვერაძე. ნაწყვეტი მომავალი წიგნიდან''...)
Comments
Post a Comment