ლექსი არსენა ოძელაშვილისა.

(ვ.სებისკვერაძე ციკლიდან ,,რაც ერთხელ ცხოვლად სულს დააჩნდების’’)

ჩემს პაპასა და ბებოს, უშანგი მულაძესა  და ეთერ მაჭარაშვილს,ორი შვილისგან რვა შვილიშვილი და თექვსმეტი შვილთაშვილი დავრჩით(ეს,რასაც მოესწრნენ,თორემ ახლა მეტნი ვართ  და გვამრავლოს ღმერთმა).

  თავიდანვე რაღაცნაირად გაგვანაწილეს მშობლებმა,რადგან ზოგი სწავლობდა და ზოგიც მუშაობდა  და მე და ჩემი ბიძაშვილი ნინო ერთად ჩაგვიბარეს აღსაზრდელად ეთერმა და უშანგიმ.ჩემი მომდევნო და კი,მაგალითად,მეორე ბებო-პაპას ებარა და ძირითადად იქ იზრდებოდა,ისევე,როგორც ნინოს მომდევნო და-ეთერი.

განა შორს ვიყავით ერთმანეთისაგან,ერთ სოფელში ვცხოვრობდით,ოღონ მე ქვემო უბანში,რომელსაც,,კალონიასაც’’უწოდებდნენ(კალონია,იგივე კოლონიაა,უბრალოდ,აბანოელებმა გაუპრანჭეს სახელი და ასე დაარქვეს, რადგან პატიმრებს აუშენებიათ იმხელა ქარხანაც და ის ორსართულიანი კორპუსებიც,რომელთაგანაც ერთ-ერთში მეც ვიზრდებოდი და რომელშიც  ძირითადად სხვადასხვა მხრიდან ჩამოსახლებულები ცხოვრობდნენ,პაპა,მაგალითად,ხაშურის რაიონიდან იყო,ტიტვინისწყაროდან.).ჩემი და კი ზემო აბანოში იზრდებოდა,მამის მამასთან და მის მეორე ცოლთან,(ჩემი მოსახელე ვერიჩკა ბებო ხომ ადრევე გარდაიცვალა და პაპამ ნადია ბებო შეირთო ცოლად),რომელიც ძირძველი დასახლებაა და ძირითადად ორი გვარი ცხოვრობს: სებისკვერაძეები და მიქელაძეები.

ყოველდღე ვნახულობდით დები  ერთმანეთს,დღეში ხან ათჯერაც,მე რა გამაჩერებდა,ხან ზემო უბანში ვიყავი და ხანაც ქვემოში,სასაცილო იცით რა იყო?! დედის მშობლებთან ჩაბარებული,რომ დავკრავდი ფეხს,გამოვეცხადებოდი ზემოუბნელებს და ვეტყოდი,თქვენთან უნდა ვიყო-მეთქი და ცოტა ხანში ვიკარგებოდი,მერე მიდიოდა ჩემი საკავშირო ძებნა,ქვემოუბნელი ბებო-პაპა ცალკე დამეძებდა და ზემოუბნელი ცალკე,მე კი ამ დროს ან შალიკოსთანა და ნინასთან(ჩემს მოხუც მეგობრებთან)ვიყავი,ან მეგისთან,ან ლიასთან,ან მათთან ერთად მდინარეზე,ან რომელიმე ხეზე დავბღოტიალობდი.

უფრო შემაშფოთებელი და აღმაშფოთებელი ზემოუბნელებისათვის კი ის იყო,რომ მათთან ჩაბარებული ჩემი დაც თან მიმყავდა,როგორც იტყოდნენ,გამოვჩნდებოდი  და მაშინვე ვაგიჟებდი ნანასაც,ამ ბუნჩულა და მშვიდ ბავშვს.ჰოდა,ჰქონდათ ბებო-პაპებს ერთი გაწამაწია.ერთხელ, მახსოვს,მდინარიდან დაბრუნებულები და ქვემოუბნელ ბებოსა და ზემოუბნელ პაპას ერთად გადავეყარეთ,ესეიგი რა მოხდა,ბებო ქვემოდან წამოვიდა ჩემს საძებნელად,პაპა ზემო უბნიდან ნანას საძებნელად  და სადაც გადაეყარნენ ერთმანეთს იქ დასხდნენ,  ანუ შუა სოფელში დიდ ქვაზე და ატეხეს ქოთქოთი ჩვენ გამო,უფრო ჩემ გამო,რადგან ნანაც ჩემი მსხვერპლი იყო(ნუ,ისინი ასე თვლიდნენ) და რომ დაგვინახეს,მე ქოჩორში მწვდნენ და მიმალანძღეს, ნანა კი  ატირებული გაიგდეს წინ.

ბებო-პაპები რომ ამბობენ, შვილიშვილებს არ ვარჩევთ,ყველა ერთნაირად გვიყვარსო,არ დაიჯეროთ,მე ზუსტად ვიცი,რომ ეთერისა და უშანგის უფრო მეტად ვუყვარდი,ვიდრე შაშას,ნუ ნადიაზე არა ვლაპარაკობ,რადგან ის მაინც არ იყო ჩემი სისხლისმიერი და ეპატიებოდა.განა მე არ ვუყვარდი შაშა პაპას,მაგრამ ნანა უფრო მეტად უყვარდა,რადგან ამაგი მეტი ჰქონდა მასზე,ვიდრე ჩემზე(მე ისედაც,რა შესაყვარებელი ვიყავი,სიცოცხლეს ვუმწარებდი საწყალ კაცს).აი,მაგალითად,როცა სადმე იყო წასული, მოვიდოდა და მოიტანდა ტკბილეულს,ნანას შოკოლადს აძლევდა,მე კი ხილის კანფეტს,მართალია,ზუსტად ორ წუთში ვაკეთებდი ბარტერს,ან თუ არ დამნებდებოდა,სულაც ვართმევდი იმ შოკოლადს,მაგრამ ის ხომ გვარჩევდა?!სიმართლე გითხრათ,ეს არც მაშინ მწყინდა და არც ახლა მწყინს,თუმცა გასათვალისწინებელია,რადგან მეც ბებო ვარ.

ქვემოუბნელ ბებო-პაპაზე ასეთი რამ არ მახსენდება,თუმცა ახლა რომ ვაკვირდები,მე და ნინო უფრო ვუყვარდით და გვარჩევდნენ  დანარჩენ შვილიშვილებში,მათაც ხომ  მეტი ამაგი სწორედ ჩვენზე ჰქონდათ.

ჩემი და ნინოს აღზრდა კი,მით უფრო ერთად,დამერწმუნეთ არ იყო ადვილი,რადგან დილიდან საღამომდე თხებივით დავხტოდით,კვიცებივით დავთოხარიკობდით და მთელი დღე ისმოდა ამ ჩვენი ჭკვიანი ბებოს ხმა,გაჩერდით,დაწყნარდითო,მერე პაპა მიეშველებოდა ხოლმე და ცოტა ვრჯულდებოდით.ბებო სულ იმაზე წუწუნებდა,ყველაზე გიჟები მე შემახვედრეს გასაზრდელად  თქვენმა მშობლებმაო.

ნინოს ჩემგან განსხვავებით,ერთი პრობლემაც ჰქონდა,უჭმელი იყო და რამე რომ შეგეჭმია,მთელი რიტუალი უნდა შეგესრულებინა,აი,გუდიანი კაცი წაგიყვანსო,აი,ნიორაძეების ძაღლი მოვა და შეგიჭამს საჭმელსო,აი,ქარი წაგიღებს და ვეღარ გიპოვნითო,აი,თუ ამას შეჭამ იქ წაგიყვანთ და ამას გიყიდითო და ასე შემდეგ.(სამწუხაროდ, მაშინ მობილური ტელეფონები არ იყო,  თორემ ჩაურთავდნენ ბავშვს და მომენტალურად პირდაღებული ისე გადასანსლავდა ყველაფერს,ვერც მიხვდებოდა,აღარც ბებო იწვალებდა და აღარც მე დავიწვებოდი მათი საცოდაობით).

რა დამავიწყებს, საბავშვო ბაღში რომ მიგვაბარეს ერთად,მე  ისედაც  მეჯავრებოდა  ბაღი,ნინომ კი მთლად გადამრია.დილიდან შუადღემდე იჯდა ერთ კუთხეში და ტიროდა,არცა ჭამდა, არცა სვამდა,დაძინებას ვინ შეჰბედავდა?! მეც ვუჯექი გვერდით და რაც შემეძლო თანავუგრძნობდი,ისე,რომ აღაც მე ვჭამდი და ვსვამდი.კიდევ კარგი,დროზე მიხვდნენ და გაიყვანეს ბაღიდან,თორემ ეს ამბავი გადამიყოლებდა.ნინო კი წაიყვანეს,მაგრამ მე ბოლომდე ვწიე ,,საბავშვობაღისეული ჭაპანი’’.

ეს გამორჩეული სიყვარული ბოლმდე შერჩათ  ჩვენს აღმზრდელ მოხუცებს.ბოლომდე ჩვენ ვიყავით მათი საფიცრები,ის კი არა და,დედა მიყვებოდა,ერთხელ,უკვე ღრმად მოხუცებულ პაპას,როგორ გაუთრევია თავისზე მძიმე ლობიოთი სავსე ტომარა ცალკე,ესო ნინოსა და ვერიკოს უნდა გავუყო,იმათი წილიაო.

ჩვენც გამორჩეულად სწორედ ის ბებო-პაპა გვიყვარდა და გვიყვარს,რომლებმაც გაგვზარდეს და დიდი ამაგი დაგვდეს.

ახლა,ამ გადმოსახედიდან, შემიძლია თამამად ვთქვა, რომ თუკი რამ სიკეთე და ადამიანობაა ჩემში,( დარწმუნებული ვარ,ამასვე იტყვის ჩემი ბიძაშვილიც)სწორედ მათი დამსახურებაა და მეცოდება ყველა ის ბავშვი,რომელსაც ეს ფუფუნება არა აქვს.

პ.ს.ახლა ისე ხშირად მახსენდებიან და მენატრებიან ჩემი მოხუცები,რას არ გავიღებდი, ერთხელ მაინც ჩავხუტებოდი,რას არ გავიღებდი, მათი სითბო და სურნელი შემეგრძნო.

15.02.2020წ.